แหล่งที่มา : สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
จำเลยที่ 1 กู้เงินโจทก์โดยนำโฉนดที่ดินของจำเลยที่1 ที่ 2 มาให้โจทก์ยึดถือไว้เป็นประกัน ต่อมาจำเลยที่ 1ไปแจ้งความต่อพนักงานสอบสวนว่า โฉนดที่ดินดังกล่าวถูกไฟไหม้หายไป แล้วจำเลยที่ 1 ได้คัดรายงานประจำวันไปแสดงต่อเจ้าพนักงานที่ดินเพื่อขอออกใบแทนโฉนด และจำเลยทั้งสี่ให้ถ้อยคำยืนยันต่อเจ้าพนักงานที่ดินว่า โฉนดที่ดินถูกไฟไหม้สูญหายไป ซึ่งเป็นความเท็จ ความจริงโฉนดดังกล่าวอยู่ที่โจทก์ ดังนี้ การแจ้งความเท็จดังกล่าวเป็นเรื่องที่จำเลยทั้งสี่กระทำต่อเจ้าพนักงานและตามคำแจ้งความก็มิได้แจ้งเจาะจงกล่าวถึงโจทก์อันจะถือว่าโจทก์ได้รับความเสียหายโดยตรง อีกทั้งโจทก์ก็ไม่มีสิทธิที่จะบังคับเอากับโฉนดที่ดินดังกล่าวได้ตามกฎหมาย โจทก์จึงไม่ใช่ผู้เสียหายและไม่มีอำนาจฟ้อง.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยทั้งสี่ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา137, 172, 267, 268, 83
ศาลชั้นต้นทำการไต่สวนมูลฟ้องแล้วพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “ปัญหาในชั้นฎีกามีเพียงว่า โจทก์เป็นผู้เสียหายหรือไม่ตามทางไต่สวนมูลฟ้องได้ความว่าเมื่อ พ.ศ. 2520จำเลยที่ 1 กู้เงินจากโจทก์ไป 61,000 บาท ได้ทำสัญญากู้ให้แก่โจทก์ไว้ และเอาเรือบรรทุกทรายให้โจทก์เป็นประกัน ต่อมาจำเลยที่ 1ได้ขอเอาเรือไปใช้ แล้วจำเลยที่ 1 ที่ 2 ได้หายไปพร้อมกับเรือดังกล่าวโจทก์ได้ร้องทุกข์และเจ้าพนักงานตำรวจได้จับตัวจำเลยที่ 1คุมขังไว้ จำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นสามีจำเลยที่ 1 ติดต่อขอให้โจทก์ถอนคำร้องทุกข์โดยจำเลยที่ 2 จะนำโฉนดที่ดินเลขที่ 5676 ตำบลสี่หมื่น อำเภอดำเนินสะดวก จังหวัดราชบุรี ซึ่งเป็นของจำเลยที่ 1ที่ 2 มาทำสัญญาขายฝากไว้กับโจทก์เป็นประกันการกู้เงินดังกล่าวในการนี้จำเลยที่ 2 ได้ทำหนังสือมอบอำนาจให้จำเลยที่ 1 ไปทำสัญญาขายฝากกับโจทก์ โจทก์จึงถอนคำร้องทุกข์ แต่ทำการจดทะเบียนขายฝากไม่ได้เพราะลายมือชื่อของจำเลยที่ 2 ไม่เหมือนเดิมจำเลยที่ 1บอกโจทก์ว่าไม่เป็นไร เพราะสัญญากู้ยังมีอยู่ ต่อมาโจทก์ติดตามทวงถามให้จำเลยที่ 1 ชำระเงินกู้จำเลยที่ 1 ท้าให้โจทก์ฟ้องโจทก์จึงได้ไปตรวจค้นที่สำนักงานทะเบียนที่ดิน ปรากฏว่าจำเลยที่ 1ที่ 2 ได้ขอออกใบแทนโฉนดดังกล่าวและโอนให้แก่ผู้อื่นไป โดยจำเลยที่ 1 ได้ไปแจ้งความต่อพนักงานสอบสวนที่สถานีตำรวจภูธรอำเภอดำเนินสะดวกว่าโฉนดหายไปเมื่อวันที่ 7 มิถุนายน 2522พนักงานสอบสวนหลงเชื่อจึงได้รับแจ้งความไว้ แล้วจำเลยที่ 1ได้คัดรายงานประจำวันดังกล่าวไปแสดงต่อเจ้าพนักงานที่ดินจังหวัดราชบุรีเพื่อขอออกใบแทนโฉนด เจ้าพนักงานที่ดินหลงเชื่อได้ทำการสอบสวนจำเลยทั้งสี่ จำเลยทั้งสี่ให้ถ้อยคำยืนยันว่าโฉนดดังกล่าวถูกไฟไหม้ไปซึ่งเป็นเท็จ ความจริงโฉนดดังกล่าวอยู่ที่โจทก์โดยจำเลยที่ 1 มอบให้โจทก์ไว้ในวันไปทำสัญญาขายฝาก
พิเคราะห์แล้วเห็นว่า การที่จำเลยที่ 1 แจ้งความเท็จต่อพนักงานสอบสวนว่าโฉนดที่ดินเลขที่ 5676 ถูกไฟไหม้ และจำเลยที่ 1ใช้รายงานประจำวันที่พนักงานสอบสวนได้ทำขึ้นนำไปยื่นต่อเจ้าพนักงานที่ดินจังหวัดราชบุรีเพื่อขอออกใบแทนโฉนดตลอดจนการที่จำเลยทั้งสี่ได้ให้ถ้อยคำต่อเจ้าพนักงานที่ดินว่าโฉนดถูกไฟไหม้ไปอันเป็นเท็จ ทำให้เจ้าพนักงานที่ดินหลงเชื่อออกใบแทนโฉนดให้จำเลยที่ 1 ที่ 2 แล้วจำเลยที่ 1 ที่ 2 ได้จดทะเบียนโอนขายที่ดินดังกล่าวให้แก่บุคคลอื่นไปนั้น โจทก์ไม่ใช่ผู้เสียหายในกรณีดังกล่าวเพราะการแจ้งความเท็จดังกล่าวเป็นเรื่องที่จำเลยทั้งสี่กระทำต่อเจ้าพนักงาน และตามคำแจ้งความก็มิได้แจ้งเจาะจงกล่าวถึงโจทก์อันจะถือว่าโจทก์ได้รับความเสียหายโดยตรงอีกทั้งโจทก์ก็ไม่มีสิทธิที่จะบังคับเอากับโฉนดที่ดินดังกล่าวได้ตามกฎหมาย โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้อง…”
พิพากษายืน
