แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
หนี้เงินที่เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์นำมาชำระหนี้เป็นหนี้ตามคำพิพากษาซึ่งตามมาตรา 145 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ให้ถือว่าผูกพันคู่ความนับตั้งแต่วันที่ศาลได้พิพากษา หนี้เงินตามคำพิพากษาจึงเกิดขึ้นตั้งแต่วันที่ศาลได้พิพากษาหาได้เกิดขึ้นตั้งแต่วันที่จำเลยรับคำบังคับไม่
หนี้เงินตามคำพิพากษาคดีแพ่งนั้น เป็นสิทธิเรียกร้องอันตั้งหลักฐานขึ้นโดยคำพิพากษา ซึ่งตามมาตรา 168 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์บัญญัติให้มีกำหนดอายุความ 10 ปี
โจทก์ได้ฟ้องจำเลยให้เป็นบุคคลล้มละลายโดยอาศัยมูลหนี้จำนวนเงินตามคำพิพากษาคดีแพ่งภายในกำหนดอายุความ 10 ปี เมื่อโจทก์ฟ้องคดียังศาลแล้วอายุความย่อมสะดุดหยุดอยู่ตามนัยมาตรา 175 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ คำขอรับชำระหนี้ของโจทก์ยื่นในระหว่างอายุความสะดุดหยุดอยู่ จึงไม่เป็นการต้องห้ามตามพระราชบัญญัติล้มละลาย มาตรา 94 (1)
ย่อยาว
คดีนี้เป็นสาขาคดีชั้นขอรับชำระหนี้ คุณหญิงอัมพร ทิพมณเฑียร เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ยื่นคำขอรับชำระหนี้ ซึ่งเป็นหนี้ตามคำพิพากษาเป็นเงิน ๖๔๑,๘๕๖ บาท ต่อเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ จำเลยที่ ๑ และที่ ๒ ซึ่งเป็นลูกหนี้โต้แย้งคำขอรับชำระหนี้รายนี้เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์สอบสวนแล้วรายงานต่อศาลว่า เห็นควรให้คุณหญิงอัมพร เจ้าหนี้ได้รับชำระหนี้จำนวนเต็มตามขอ
ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้คุณหญิงอัมพร เจ้าหนี้ได้รับชำระหนี้ตามที่ขอมา
จำเลยที่ ๑ และที่ ๒ อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยที่ ๑ และที่ ๒ ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่าในปัญหาที่ว่า จำเลยที่ ๑ ยังไม่ได้รับบังคับ หนี้เงินจึงยังไม่ได้เกิดขึ้น เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์จึงขอรับชำระหนี้ไม่ได้นั้นเห็นว่าหนี้เงินดังกล่าวเป็นหนี้ตามคำพิพากษาในคดีแพ่งหมายเลขแดงที่ ๘๗๔/๒๕๒๔ ซึ่งตามมาตรา ๑๔๕ แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ให้ถือว่าผูกพันคู่ความนับตั้งแต่วันที่ศาลได้พิพากษา หนี้เงินตามคำพิพากษาดังกล่าวจึงเกิดขึ้นตั้งแต่วันที่ศาลได้พิพากษา หาได้เกิดขึ้นตั้งแต่วันที่จำเลยรับคำบังคับไม่ ทั้งข้อเท็จจริงก็ได้ความว่าศาลได้ส่งคำบังคับให้จำเลยที่ ๑ ทราบโดยวิธีปิดหมายแล้ว จำเลยที่ ๑ จะอ้างว่า จำเลยที่ ๑ ไม่ได้รับคำบังคับหาได้ไม่ เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์จึงขอรับชำระหนี้ดังกล่าวได้
ส่วนในปัญหาที่ว่า เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ขอรับชำระหนี้เลยระยะเวลาการบังคับคดี ๑๐ ปี นับจากวันศาลมีคำพิพากษา คำขอรับชำระหนี้จึงเป็นการต้องห้ามตามพระราชบัญญัติล้มละลาย มาตรา ๙๔ (๑) นั้น เห็นว่า กรณีเรื่องนี้หาใช่โจทก์ร้องขอบังคับคดีตามคำพิพากษาในคดีแพ่งไม่ จึงนำระยะเวลาการบังคับคดี ๑๐ ปี ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๒๗๑ มาปรับแก่กรณีหาได้ไม่ หนี้เงินตามคำพิพากษาคดีแพ่งหมายเลขแดงที่ ๘๗๔/๒๕๐๔ นั้น เป็นสิทธิเรียกร้องอันตั้งหลักฐานขึ้นโดยคำพิพากษา ซึ่งตามมาตรา ๑๖๘ แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์บัญญัติให้มีกำหนดอายุความ ๑๐ ปี ปรากฏว่าโจทก์ได้ฟ้องจำเลยทั้งสองให้เป็นบุคคลล้มละลายโดยอาศัยมูลหนี้จำนวนเงินตามคำพิพากษาคดีแพ่งดังกล่าวภายในอายุความ ๑๐ ปี เมื่อโจทก์ฟ้องคดีดังกล่าวยังศาลแล้ว อายุความย่อมสะดุดหยุดอยู่ตามนัยมาตรา ๑๗๕ แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ คำขอรับชำระหนี้ของโจทก์ยื่นในระหว่างอายุความสะดุดหยุดอยู่ จึงไม่เป็นการต้องห้ามตามพระราชบัญญัติล้มละลายมาตรา ๙๔ (๑)
พิพากษายืน
