แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เมื่อโจทก์ได้เชิด บ. หรือรู้แล้วยังยอมให้ บ. เชิดตัวเองออกแสดงว่าเป็นตัวแทนของโจทก์ โจทก์ย่อมต้องรับผิดต่อจำเลยผู้สุจริตซึ่งมิได้ล่วงรู้ถึงความจริงเสมือนว่า บ. เป็นตัวแทนของโจทก์
จำเลยได้ตกลงซื้อรถพิพาทจาก บ. เมื่อวันที่ 13 มกราคม 2511 ยังชำระเงินไม่ครบ ต่อมาจำเลยได้ทำหลักฐานเป็นหนังสือให้โจทก์ไว้เมื่อวันที่ 25 กรกฎาคม 2512 ว่าจำเลยได้รับรถพิพาทไปในวันนั้นเอง การกระทำของจำเลยเช่นนี้ฟังตระหนักเป็นปริยายได้ว่าจำเลยยอมรับสารภาพแล้วว่ายังเป็นหนี้ค่าซื้อรถพิพาทกับโจทก์อยู่ในวันนั้น โจทก์ฟ้องเรียกค่ารถยนต์และค่าเสียหายเมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม 2514 คดีโจทก์จึงไม่ขาดอายุความ
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ ๒๕ กรกฎาคม ๒๕๑๒ จำเลยได้ซื้อและได้รับรถยนต์ไปจากโจทก์แล้ว โดยสัญญาว่าจะชำระราคาใน ๖ เดือน เมื่อครบกำหนดจำเลยไม่ชำระ โจทก์ทวงถามแล้วจำเลยเพิกเฉย ขอให้ศาลพิพากษาให้จำเลยใช้เงินค่ารถยนต์และค่าเสียหายพร้อมดอกเบี้ยแก่โจทก์
จำเลยให้การว่า โจทก์มีนายบุญเย็น สีบุญเรือง เป็นตัวแทนขายรถให้โจทก์ จำเลยซื้อรถจากนายบุญเย็น และค้างชำระราคาเพียงบางส่วน จำเลยซื้อรถคันพิพาทจากโจทก์ตั้งแต่วันที่ ๑๓ มกราคม ๒๕๑๑ แต่โจทก์ยังมิได้โอนทะเบียนให้จำเลย ในเดือนกรกฎาคม ๒๕๑๒ จำเลยไปติดต่อกับโจทก์ โจทก์แจ้งแก่จำเลยว่ายังไม่มีหลักฐานการรับรถพิพาท จำเลยจึงเซ็นรับรถพิพาทให้โจทก์ การซื้อขายมิได้เกิดในวันเซ็นรับรถ คดีโจทก์ขาดอายุความฟ้องร้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยชำระหนี้โจทก์ตามฟ้อง
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ฟังว่าโจทก์เชิดนายบุญเย็นเป็นตัวแทน นายบุญเย็นได้ขายรถพิพาทให้จำเลยโดยรับรถของจำเลยตีชำระหนี้รถพิพาทบางส่วนแล้ว พิพากษาแก้ ให้จำเลยชำระหนี้บางส่วนที่ค้าง
โจทก์จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า เดือนธันวาคม ๒๕๑๐ บริษัทโจทก์ได้ไปออกร้านแสดงสินค้ารถยนต์ในงานประจำปีที่จังหวัดขอนแก่น มีนายบุญเย็น สีบุญเรือง แสดงตนว่าเป็นตัวแทนของโจทก์ โดยนายบุญเย็นเคยทำงานอยู่ที่บริษัทโจทก์ แต่ได้ออกมานานแล้ว และได้มาช่วยดูแลร้านโจทก์ด้วย มีการโฆษณาทางเครื่องขยายเสียงว่า ใครต้องการซื้อรถให้ติดต่อนายบุญเย็นซึ่งเป็นตัวแทนโจทก์ จำเลยได้ซื้อรถจากนายบุญเย็น ๑ คัน โดยเอารถจำเลยตีราคาชำระค่ารถยนต์พิพาทบางส่วน หลังจากงานประจำจังหวัดเลิกแล้ว รถยนต์ของโจทก์ที่นำมาแสดงในงานได้ถูกนำไปเก็บไว้ที่บ้านนายบุญเย็นหลายเดือน เมื่อนายระวี ผู้จัดการฝ่ายขายของโจทก์ไปพบนายบุญเย็น ก็ทราบว่านายบุญเย็นได้มอบรถให้จำเลยโดยจำเลยจะซื้อ นายระวีก็ได้แต่บอกว่าให้เอาเงินมาให้เท่านั้น พฤติการณ์เช่นนี้ย่อมถือได้ว่าโจทก์ได้เชิดนายบุญเย็นหรือรู้แล้วยังยอมให้นายบุญเย็นเชิดตัวเองแสดงว่าเป็นตัวแทนโจทก์ โจทก์ย่อมต้องรับผิดต่อจำเลยผู้สุจริตซึ่งมิได้ล่วงรู้ถึงความจริงเสมือนว่านายบุญเย็นเป็นตัวแทนของโจทก์
สำหรับเรื่องอายุความนั้น เมื่อได้ความว่าจำเลยได้ยินยอมทำหลักฐานเป็นหนังสือให้โจทก์ไว้เมื่อวันที่ ๒๕ กรกฎาคม ๒๕๑๒ ว่าจำเลยได้รับรถพิพาทไปในวันนั้นเอง ย่อมฟังตระหนักเป็นปริยายได้ว่าจำเลยยอมรับสารภาพว่ายังเป็นหนี้ค่าซื้อรถยนต์พิพาทกับโจทก์อยู่ในวันนั้น โจทก์ฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่ ๑๙ กรกฎาคม ๒๕๑๔ คดีจึงไม่ขาดอายุความ พิพากษายืน
