แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คำว่าละทิ้งหน้าที่การงานเกินกว่า 7 วันติดต่อกันตามข้อบังคับ ฯ นั้น หมายถึงวันทำงานและวันหยุดรวมกัน เพราะหากแปลงว่าหมายถึงเฉพาะวันทำงานแล้วข้อบังคับนี้ย่อมไร้ผล เนื่องจากในสัปดาห์หนึ่งหยุดวันเสาร์วันอาทิตย์ การทำงานติดต่อกันจึงมีได้อย่างมาก 5 วันเท่านั้น
การที่จำเลยมีคำสั่งให้โจทก์ใช้ค่าเสียหาย มีผลเท่ากับเป็นทวงถามให้ชำระหนี้เท่านั้น เพราะจำเลยไม่มีอำนาจบังคับชำระหนี้โดยลำพังได้ จึงไม่มีเหตุที่ศาลจะเพิกถอนคำสั่งของจำเลย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นลูกจ้างประจำของจำเลย จำเลยมีคำสั่งปลดโจทก์ออกจากการเป็นลูกจ้างอ้างว่าโจทก์หยุดงานตั้งแต่วันที่ ๓ ถึง ๑๕ พฤษภาคม ๒๕๒๗ เป็นเวลา ๑๓ วันติดต่อกันโดยไม่มีเหตุอันสมควร คำสั่งของจำเลยไม่ถูกต้องเพราะตั้งแต่วันที่ ๓ ถึงวันที่ ๑๕ พฤษภาคม ๒๕๒๗ มีวันทำงานเพียง ๖ วันเท่านั้น นอกนั้นเป็นวันหยุดตามประเพณีและวันหยุดประจำสัปดาห์คั่นอยู่ ซึ่งตามระเบียบ ฯ ลูกจ้างต้องหยุดงานเกิน ๗ วันทำงานติดต่อกันโดยไม่มีเหตุอันควรจึงจะถือว่าเป็นความผิดอย่างร้ายแรง และโจทก์หยุดงานเพื่อไปซ่อมบ้าน ถือได้ว่ามีเหตุอันสมควร นอกจากนี้จำเลยยังได้มีคำสั่งให้โจทก์ชดใช้ค่าเสียหาย โดยอ้างเหตุว่าโจทก์ละทิ้งหน้าที่เป็นเหตุให้เกิดความเสียหายซึ่งในวันที่โจทก์ถูกสั่งให้ทำงานล่วงเวลาโจทก์ติดธุระและได้บอกกล่าวล่วงหน้าแล้ว จำเลยไม่มีสิทธิบังคับให้โจทก์ทำงานล่วงเวลา คำสั่งของจำเลยจึงมิชอบ ขอให้เพิกถอนคำสั่งของจำเลย เรื่องปลดลูกจ้างออกจากงาน โดยให้โจทก์กลับเข้าทำงานตามอัตราเงินเดือนและตำแหน่งหน้าที่เดิม และให้เพิกถอนคำสั่งเรื่องให้ชดใช้ค่าเสียหาย
จำเลยให้การว่า ตามข้อบังคับของจำเลยระบุว่า พนักงานที่ละทิ้งหน้าที่การงานเกินกว่า ๗ วันติดต่ออันโดยไม่มีเหตุอันสมสควรมีโทษถึงไล่ออกปลดออก โจทก์ได้รับคำสั่งให้ทำงานล่วงเวลาแล้วนิ่งเฉยไม่ตอบรับหรือปฏิเสธทำให้ผู้บังคับบัญชาเข้าใจว่าโจทก์จะอยู่ทำงานจึงมิได้มอบหมายให้ผู้อื่นทำ คำสั่งของผู้บังคับบัญชาเป็นคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย ขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้อง แต่ผู้พิพากษาสมทบนายหนึ่งมีความเห็นแย้งว่า การละทิ้งหน้าที่การงานเกิน ๗ วันติดต่อกันตามระเบียบของจำเลยหมายความว่า ละทิ้งหน้าที่เกิน ๗ วันทำงานติดต่อกัน และเรื่องที่จำเลยสั่งให้โจทก์ใช้ค่าเสียหายนั้นก็เป็นคำสั่งที่ไม่ชอบ
โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ตามข้อบังคับของจำเลยใช้คำว่าละทิ้งหน้าที่การงานเกินกว่า ๗ วันติดต่อกัน วันดังกล่าวต้องถือว่าเป็นวันทำงานและวันหยุดรวมกัน มิใช่หมายถึงวันทำงานตามความเห็นแย้ง เพราะตามสภาพการจ้างวันหยุดประจำสัปดาห์วันเสาร์และอาทิตย์ การทำงานติดต่อกันจะมีได้อย่างมากสัปดาห์ละ ๕ วัน ถ้าหากแปลความหมายของข้อบังคับตามเห็นแย้งแล้ว ข้อบังคับดังกล่าวย่อมไร้ผล ที่ข้อบังคับใช้คำว่าละทิ้งหน้าที่การงานนั้นก็คงเพื่อให้สอดคล้องกับข้อบังคับอื่น พนักงานต้องอุทิศเวลาของตนให้แก่กิจการขององค์การเภสัชกรรมจะละทิ้งหรือทอดทิ้งการงานในหน้าที่ไม่ได้ และพนักงานต้องปฏิบัติตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชาซึ่งสั่งในตำแหน่งหน้าที่โดยชอบ ข้อบังคับขององค์การเภสัชกรรมว่าด้วยระเบียบปฏิบัติงานของพนักงาน ฯ ผู้บังคับบัญชาอาจสั่งให้ทำงานล่วงเวลาหรือทำงานในวันหยุดได้ ดังนี้ จะถือว่าวันหยุดไม่มีหน้าที่การงานเสมอไปหาได้ไม่การหยุดงานโดยมิได้ยื่นใบลาเพื่อซ่อมบ้านถือไม่ได้ว่ามีเหตุผลอันสมควร เพราะมิใช่การเร่งด่วนถึงขนาดที่จะลางานไม่ทันแต่อย่างใด คำสั่งของจำเลยที่ให้โจทก์ใช้ค่าเสียหายนั้น คำสั่งดังกล่าวมีผลเท่ากับเป็นการทวงถามให้ชำระหนี้ หากโจทก์เห็นว่าไม่มีหน้าที่ต้องชำระหนี้ดังกล่าวก็ชอบที่จะต่อสู้คดีเมื่อถูกฟ้องร้อง เพราะจำเลยไม่มีอำนาจบังคับชำระหนี้โดยลำพังได้ ไม่มีเหตุที่จะเพิกถอนคำสั่งของจำเลยดังกล่าว
พิพากษายืน.
