แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ฟ้องโจทก์กล่าวว่าจำเลยกับพวกได้สมคบกันมีอาวุธปืนและไม้ฆ้อนเป็นศาสตราวุธตียิงทำร้ายร่างกายนายกุ่นและนายมาเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บสาหัส ทั้งนี้โดยจำเลยประสงค์จะเอาทรัพย์แล้วจำเลยกับพวกได้ปล้นเอาทรัพย์ของนายกุ่นนายมาไป ฯลฯ นายกุ่นได้ถึงแก่ความตายโดยพิษบาดแผลที่ถูกทำร้าย ฯลฯ ดังนี้เห็นได้ชัดว่าฟ้องโจทก์บรรยายถึงแต่เรื่องปล้นทรัพย์และเจ้าทรัพย์ถูกทำร้ายมีบาดเจ็บสาหัสและถึงตาย มิได้ระบุว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าเจ้าทรัพย์เลย จะอ้างว่าโจทก์ได้ใส่หัวเรื่องในข้อหาฐานความผิดว่าสมคบกันทำการปล้นทรัพย์และฆ่าคนตายโดยเจตนามาประกอบฟ้องให้เข้าเกณฑ์ความผิดตาม ม.250 ก็ไม่ได้ เพราะหัวเรื่องนั้นไม่เรียกว่าบรรยายคำฟ้อง ดังนี้แม้โจทก์จะอ้างบทมาตรา 250 มาด้วยก็ดี ก็ลงโทษจำเลยตาม ม.250 ไม่ได้เพราะจำเลยเข้าใจข้อหาแต่เพียงว่าการปล้นทรัพย์ของจำเลยได้ทำให้เจ้าทรัพย์มีบาดเจ็บสาหัส
เมื่อไม่ปรากฎในสำนวนเลยว่าจำเลยเป็นคน ๆ เดียวกับในคดีที่โจทก์ขอให้นับโทษต่อ ทั้งไม่ปรากฎว่าได้ต้องโทษอยู่ในคดีดังกล่าว และจำเลยก็มิได้ให้การรับ ดังนี้จึงนับโทษต่อให้ไม่ได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกับพวกที่หลบหนีมีอาวุธปืนและไม้ฆ้อนเป็นอาวุธ สมคบกันทำการปล้นทรัพย์นายกุ่นและนายมา โดยใช้ไม้ตีและใช้ปืนยิงนายกุ่น นายมา กระสุนปืนถูกนายกุ่นและนายมาเป็นบาดเจ็บสาหัส โดยจำเลยประสงค์จะเอาทรัพย์ แล้วปล้นเอาทรัพย์ของเจ้าทรัพย์ ทั้ง ๒ ไป นายกุ่นได้ถึงแก่ความตายโดยพิษบาดแผลที่ถูกทำร้ายในเวลานั้นเอง ขอให้ลงโทษตามมาตรา ๒๔๙,๒๕๐,๓๐๑,๖๓ ฯลฯ
จำเลยที่ ๕ เป็นบุคคลคนเดียวกันกับจำเลยที่ ๒ ในคดีดำที่ ๑๔๘๙/๒๔๙๗ และคดีดำที่ ๑๔๘๘/๒๔๙๗ ของศาลชั้นต้น ขอให้นับโทษต่อด้วย
จำเลยทุกคนให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยทุกคนมีความผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา ๒๕๐,๓๐๑,๖๓ และแก้ไข มาตรา ๗ ฯลฯ ให้นับโทษจำเลยที่ ๕ ต่อคดีดำที่ ๑๔๙๘/๒๔๙๗ คดีแดงที่ ๑๑๓๓/๒๔๙๘
จำเลยทุกคนอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นว่า จำเลยทุกคนมีความผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญา ม.๓๐๑ วรรคสุดท้ายประกอบด้วยมาตรา ๖๓ฯลฯ และไม่ให้นับโทษจำเลยที่ ๕ ต่อจากคดีที่โจทก์ขอ ฯลฯ
โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา ๒๕๐ และนับโทษจำเลยที่ ๕ ต่อโทษคดีอาญาแดงที่ ๑๑๓๓/๒๔๙๘ คดีอาญาดำที่ ๑๔๘๙/๒๔๙๗
ศาลฎีกาเห็นว่าการฟ้องคดีอาญานั้น ป.วิ.อาญา มาตรา ๑๕๘(๕) กำหนดว่า “โจทก์จะต้องบรรยายถึงการกระทำทั้งหลายที่อ้างว่าจำเลยได้กระทำผิด ข้อเท็จจริงและรายละเอียดที่เกี่ยวกับเวลาและสถานที่ซึ่งเกิดการกระทำนั้น ๆ อีกทั้งบุคคลหรือสิ่งของที่เกี่ยวข้องด้วยพอสมควรเท่าที่จะให้จำเลยเข้าใจข้อหาได้ดี” คดีนี้โจทก์บรรยายฟ้องมีใจความว่าจำเลยกับพวกได้สมคบกันมีอาวุธปืนและไม้ฆ้อนเป็นสาตราวุธ ตี ยิงทำร้ายร่างกายนายกุ่นและนายมาเป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บสาหัส ทั้งนี้โดยจำเลยประสงค์จะเอาทรัพย์ แล้วจำเลยกับพวกได้ปล้นเอาทรัพย์ของนายกุ่น นายมาไป ฯลฯ นายกุ่นได้ถึงแก่ความตายโดยพิษบาดแผลที่ถูกทำร้าย ฯลฯ ดังนี้จะเห็นได้ชัดว่า ฟ้องโจทก์บรรยายถึงแต่เรื่องปล้นทรัพย์และเจ้าทรัพย์ถูกทำร้ายมีบาดเจ็บสาหัสและถึงตาย มิได้ระบุว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าเจ้าทรัพย์เลย โจทก์คัดค้านว่าโจทก์ได้ใส่หัวเรื่องในข้อหาฐานความผิดว่าสมคบกันทำการปล้นทรัพย์และฆ่าคนตายโดยเจตนานั้น ไม่เรียกว่าบรรยายคำฟ้อง เมื่อไม่มีคำฟ้องบรรยายโดยชัดแจ้งเช่นนี้ แม้โจทก์จะอ้างบทมาตรา ๒๕๐ มาก็ดี แสดงว่าโจทก์ไม่ประสงค์จะให้ศาลลงโทษในฐานอันเป็นอุกฤตโทษ จำเลยเข้าใจข้อหาแต่เพียงว่า การปล้นทรัพย์ของจำเลยได้ทำให้เจ้าทรัพย์มีบาดเจ็บสาหัส
อนึ่ง ไม่ปรากฎในสำนวนเลยว่า จำเลยเป็นคน ๆ เดียวกับในคดีที่โจทก์ขอให้นับโทษต่อ ทั้งไม่ปรากฎว่าได้ต้องโทษอยู่ในคดีดังกล่าว และจำเลยก็มิได้ให้การรับ จึงนับโทษต่อให้ไม่ได้ ตามนัยคำพิพากษาฎีกาที่ ๖๑๑/๒๔๙๓
พิพากษายืน
