แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
แม้ผู้รับอนุญาตให้ตั้งร้านจำหน่ายฝิ่น จะได้มอบหมายให้ลูกจ้างมีหน้าที่จำหน่ายฝิ่นแล้วก็ดี เมื่อลูกจ้างจำหน่ายฝิ่นโดยผิดต่อ พ.ร.บ.ฝิ่น ผู้รับใบอนุญาตให้ตั้งร้านจำหน่ายฝิ่นก็ต้องรับผิด
(อ้างฎีกา 1218/80, 156 – 157/83)
ย่อยาว
ความว่า จำเลยเป็นผู้รับอนุญาตให้ตั้งร้านจำหน่ายฝิ่น นายริ้วทั้งเป็นลูกจ้าจำเลยและมีหน้าที่ขายฝิ่น ได้ขายฝิ่นให้แก่บุคคลอื่นที่ไม่มีใบสำคัญประจำคนต่างด้าว และขายมูลฝิ่นแก่บุคคลมิใช่เป็นเจ้าพนักงาน โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษ จำเลยให้การรับสารภาพ ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ.ฝิ่น ๒๔๗๒ มาตรา ๒๙ พ.ร.บ.ฝิ่น ๒๔๘๕ (ฉะบับที่ ๕) มาตรา ๕ อนุมาตรา ๒ และ พ.ร.บ.ฝิ่น ๒๔๘๑ (ฉะบับที่ ๔) มาตรา ๖ ปรับเรียงกะทงโทษรวม ๑๕๐ บาท ลดฐานรับสารภาพกึ่งหนึ่ง คงปรับ ๗๕ บาท ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกาว่า จำเลยไม่ได้เป็นผู้ขายจะลงโทษจำเลยไม่ได้
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลยผู้รับใบอนุญาตไม่พ้นความรับผิดไปได้ แม้จำเลยจะได้มอบให้ลูกจ้างของจำเลยมีหน้าที่ขายฝิ่นแล้วก็ดี เพราะ พ.ร.บ.ฝิ่น เป็นกฎหมายพิเศษบัญญัติไว้ให้เป็นความผิดของผู้รับใบอนุญาตโดยฉะเพาะ จะนำหลัก ก.ม.ทั่วไปมาปรับกับคดีนี้หาได้ไม่ จำเลยจึงมีความผิดตามฟ้อง
พิพากษายืน
