แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยปล้นทำให้เขาตาย เมื่อไม่ปรากฎว่าบาดแผลที่ถูกทำร้ายนั้นได้หายแล้ว หรือตายเพราะเหตุอื่น ถึงแม้การรักษาจะไม่ดีและรักษานานสักเท่าใด จำเลยก็ต้องมีความผิดตาม ม. 301 ตอน 4
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ ๑๕ ตุลาคม ๒๔๘๘ จำเลยกันพวกสมคบกันปล้นเอาเรือหมูไปจากนายยศ และใช้มีดทำร้ายร่างกายนายยศบาดเจ็บสาหัส ต่อมาวันที่ ๑๔ มกราคม ๒๔๘๙ นายยศได้ถึงแก่ความตายเพราะพิษบาดแผนนั้น
ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยปล้นและทำร้ายร่างกายนายยศมีบาดเจ็บสาหัสจริง แต่นายยศรักษาตัวอยู่ถึง ๓ เดือนเศษ ใช้หมอไม่ดี, และทำการรักษาไม่ดี จึงตาย จะหาว่าเจตนาฆ่าไม่ถนัด พิพากษาให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา ๒๕๖, ๓๐๑ พ.ร.บ.แก้ไข ๒๔๗๗ (ฉะบับที่ ๔) มาตรา ๗ ตอน ๒ จำคุก ๑๕ ปี
โจทก์จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า นายยศมีบาดแผนฉกรรจ์ที่ไหล่ซ้ายกว้าง ๖ ซ.ม. ยาว ๑๗ ซ.ม. ลึกจดกระดูก การรักษาจะเป็นประการใดก็ตาม เมื่อไม่ได้ความว่า บาดแผลนั้นได้หายแล้วและนายยศถึงแก่ความตายเพราะเหตุอื่น จำเลยก็ต้องมีผิดฐานปล้นและทำให้เขาถึงแก่ความตาย ตามมาตรา ๓๐๑ ตอน ๔ พิพากษาแก้ให้จำคุกตลอดชีวิตร์
จำเลยฎีกา,
ศาลฎีกาเห็นว่า พะยานจำเลยไม่มีน้ำหนักหักล้างพะยานโจทก์ได้ และได้ความว่านายยศตายเพราะพิษบาดแผนที่ถูกจำเลยทำร้าย ถึงแม้การรักษาจะไม่ดี จำเลยก็ต้องมีความผิดฐานปล้นทำให้เขาตาย ตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา ๓๐๑ ตอน ๔ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
