แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ม.256,258 ว่าจำเลยทำร้ายผู้เสียหายบาดเจ็บสาหัส ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยกับผู้เสียหายวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน จำเลยทำร้ายผู้เสียหายบาดเจ็บสาหัสศาลลงโทษจำเลยตามมาตรา 256 ได้.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจใช้ขวานฟันนายลือ มีบาดเจ็บสาหัส ขอให้ลงโทษตามกฎหมายอาญา ม.๒๕๔,๒๕๖ ข้อเท็จจริงได้ความว่าจำเลยกับนายลือต่างสมัครใจวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน นายลือมีบาดเจ็บสาหัส ส่วนจำเลยมีบาดแผลไม่ถึงบาดเจ็บ
ศาลชั้นต้นเห็นว่า ข้อเท็จจริงตรงข้ามกับฟ้อง จะลงโทษจำเลยไม่ได้ตามประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.๑๙๒ จึงพิพากษายกฟ้องโจทก์
โจทก์อุทธรณ์ศาลอุทธรณ์เห็นว่าคดีไม่เข้าบทบัญญัติแห่งประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.๑๙๒ เพราะทางพิจารราได้ความชัดว่าจำเลยได้ใช้ขวานฟันนายลือจริง ไม่ใช่เป็นกรณีวิวาทชุลมุนจนไม่รู้ว่าใครทำร้ายใคร ตามกฎหมายอาญา ม.๒๕๘ จึงพิพากษากลับคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ลงโทษจำเลย
จำเลยฎีกา ศาลฎีกาพิพากษายืนตาม ศาลอุทธรณ์.
