แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ที่ดินมือเปล่า มีผู้ลอบไปขอตราจองจากเจ้าพนักงานแล้วเอาไปจำนองผู้รับจำนองได้รับจำนองไว้โดยสุจริตและมีค่าตอบแทน เจ้าของที่ดินจะขอให้เพิกถอนการจำนองไม่ได้ตามนัยแห่งประมวลแพ่งฯ ม.1299 ตอนท้ายและ ม.1300
ย่อยาว
ข้อเท็จจริงได้ความว่า ที่รายพิพาทไม่มีหนังสือสำคัญ ผู้ร้องซื้อไว้จากนายเสี่ยงเมื่อ พ.ศ. ๒๔๗๖ ได้ทำหนังสือซื้อขายต่อคณะกรมการอำเภอ ผู้ร้องให้จำเลยอาศัยอยู่ตลอดมา เมื่อพ.ศ.๒๔๘๔ จำเลยยื่นคำร้องขอตราจองสำหรับที่รายนี้ เจ้าพนักงานรังวัด แล้วออกประกาศไม่มีผู้ใดคัดค้านเจ้าพนักงานจึงออกตราจองให้จำเลย ต่อมาจำเลยจำนองตราจองแก่โจทก์ ต่อมาผู้ร้องทราบจึงฟ้องจำเลยขอให้ศาลแสดงว่าที่ดินเป็นของผู้ร้องและให้ทำลายตราจอง ศาลพิพากษาให้ผู้ร้องชนะ ฝ่ายโจทก์ฟ้องจำเลยขอบังคับจำเลยขอบังคับจำนองชนะคดีแล้วยึดที่รายนี้ผู้ร้องจึงร้องขัดทรัพย์
ศาลชั้นต้นให้ยกคำร้องขัดทรัพย์
ผู้ร้องอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าสิทธิของผู้ร้องดีกว่าสิทธิของโจทก์ซึ่งได้รับจากจำเลยโดยไม่สุจริต จึงให้ผู้ร้องชนะคดี
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า การจำนองได้กระทำโดยพนักงานหอทะเบียนผู้รับจำนองได้กระทำโดยสุจริตและมีค่าตอบแทนต้องถือว่าเป็นการจำนองที่ใช้บังคับได้ ผู้ร้องขอให้เพิกถอนไม่ได้ตามนัยแห่งมาตรา ๑๒๙๙ และ ๑๓๐๐ จึงพิพากษาให้โจทก์ชนะคดี
