แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยผิดนัดชำระค่าเช่าติดต่อกันถึง 9 เดือน จำเลยย่อมไม่อยู่ในข่ายได้รับความคุ้มครองตามพ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ เมื่อโจทก์ซึ่งเป็นเจ้าของห้องเช่าบอกเลิกการเช่าจำเลยก็ต้องออกจากห้องเช่า ในกรณีเช่นนี้ การบอกกล่าวตาม ม.560 แห่งประมวลแพ่งฯ ก็มิต้องนำมาใช้
ย่อยาว
คดีนี้โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเป็นผู้เช่าตึกแถวของโจทก์ที่ตำบลสำราญราษฎร์ ห้องเลขที่ ๗๒ มาแต่เดิมในอัตราค่าเช่าเดือนละ ๓๐ บาท กำหนดชำระค่าเช่าเป็นรายเดือน ครั้นตึกแถวรายนี้ตกมาเป็นของโจทก์ (โดยเจ้าของเดิมเอามาขายฝากไว้) โจทก์ได้แจ้งให้จำเลยชำระค่าเช่าต่อผู้แทนของโจทก์ แต่จำเลยผิดนั้นมิได้ชำระค่าเช่าตั้งแต่เดือนมกราคมถึงกันยายน ๒๔๔๐ ติดต่อกันเป็นเวลา ๙ เดือนคิดเป็นค่าเช่า ๒๗๐ บาทโจทก์ได้ให้ทนายความมีหนังสือลงวันที่ ๕ ตุลาคม ๒๔๙๗ ตามสำเนาเอกสารเลข ๔ ท้ายฟ้อง ทวงถามให้จำเลยชำระค่าเช่า จำเลยเพิกเฉยเสีย โจทก์จึงให้ทนายความมีหนังสือลงวันที่ ๑๘ ตุลาคม ๒๔๙๗ ตามสำเนาเอกสารเลข ๕ ท้ายฟ้อง บอกเลิกสัญญาเช่าและให้จำเลยออกจากห้องเช่าใน ๑ เดือน จำเลยยังขัดขืนไม่ยอมออก ทำให้โจทก์ต้องเสียหายเดือนละ ๓๐ บาท โจทก์จึงฟ้องขอให้ขับไล่และเรียกค่าเสียหาย
ข้อโต้เถียงของจำเลยที่ขึ้นมาสู่ศาลฎีกามีว่าหากจำเลยผิดนัดชำระค่าเช่าจริง หนังสือโจทก์ลงวันที่ ๕ ตุลาคม ๒๔๙๗ ซึ่งให้จำเลยนำค่าเช่าไปชำระในวันที่ ๑๒ ตุลาคมนั้น ก็เป็นคำบอกกล่าวที่ไม่ชอบด้วยประมวลแพ่งฯ ม.๕๖๐ จำเลยย่อมได้รับความคุ้มครองตามพ.ร.บ. ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน โจทก์ไม่มีสิทธิ์บอกเลิกสัญญากับเจำเลย
คู่ความตกลงกันให้ศาลวินิจฉัยว่า หนังสือลงวันที่ ๕ ตุลาคมนั้น ชอบหรือไม่ โดยไม่สืบพยาน
ศาลขั้นต้นว่า จำเลยผิดนัดค้างค่าเช่า ๙ เดือน (จำเลยรับ) จึงไม่ได้รับความคุ้มครองจากพ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า และว่าโจทก์บอกเลืกการเช่าถูกต้องเพราะมาฟ้องเมื่อพ้น ๑๕ วันนับแต่บอกกล่าวให้ชำระค่าเช่าแล้ว จำเลยต้องแพ้คดีโจทก์
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฏีกา
ศาลฏีกาวินิจฉัยว่า เมื่อจำเลยค้างค่าเช่าถึง ๙ เดือนจึงมิได้รับความคุ้มคราองจากพ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน โจทก์จึงบอกเลิกสัญญาเช่ากับจำเลยได้ และโจทก์ก็ได้บอกเลิกตามหนังสือลงวันที่ ๑๘ ตุลาคม ๒๔๙๗ หนังสือบอกกล่าวลงวันที่ ๕ ตุลาคมของโจทก์เป็นเรื่องบอกกล่าวธรรมดา เพราะในกรณีไม่เข้ามาตรา ๕๖๐ ของประมวลแพ่งฯ ฉะนั้นแม้ถึงเวลาที่โจทก์กำหนดให้จำเลยชำระค่าเช่าตามหนังสือจะไม่ถึง ๑๕ วันตามมาตรา ๕๖๐ ก็หาทำให้หนังสือนั้นใช้ไม่ได้ไม่ จึงพิพากษายืน.
