แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ศาลอุทธรณ์ไมมีอำนาจตัดสินแก้ศาลเดิมซึ่งจำเลยบางคนไม่ได้อุทธรณ์ในเหตุลักษณส่วนตัว
ย่อยาว
ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยทั้ง ๒ มีผิดตามบท ๓๐๐ ให้จำคุก พ. จำเลย ๖ ปี ล.จำเลย ๔ ปี เพราะให้การรับสารภาพ
พ.ผู้เดียวอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ตัดสินแก้ว่า ในขณะที่ พ. ทำร้ายเจ้าทรัพย์นั้น ค. ได้หนีไปแล้ว เพราะฉะนั้น ค.ควรมีผิดฐานลักทรัพย์ ให้จำคุก ๑ ปี ส่วน พ. นั้นตัดสินยืน
โจทก์ฎีกาว่า ศาลอุทธรณ์ไม่มีอำนาจตัดสินแก้คำพิพากษาคดีส่วนตัว ค. จำเลย เพราะคดีถึงที่สุดแล้ว
ศาลฎีกาตัดสินว่าคดีส่วนตัว ค. นี้เปนเรื่องข้อเท็จจริงแห่งคำพยานซึ่งมีว่า ขณะที่ พ. ทำร้ายนั้น ค. ได้หลบหนีไปแล้วจริงฤาไม่ ส่วนความผิดฐานชิงทรัพย์ที่ได้เกิดขึ้นนั้นเกี่ยวข้องกับจำเลยทั้ง ๒ นี้ จึงต้องถือว่าคดีส่วนตัว ค. จำเลยถึงที่สุดแล้วศาลอุทธรณ์ไม่มีอำนาจแก้คำตัดสินศาลล่างในคดีส่วนตัว ค. จำเลยจึงยืนตามศาลล่าง เทียบฎีกา ที่ ๒๕๑, ๒๕๒, ๒๕๓/๒๔๕๗ แลที่ ๙๗๖/๒๔๖๒
