ผู้ขนส่งและผู้ขนส่งอื่นตามนิยามแห่ง พ.ร.บ.การรับขนของทางทะเล พ.ศ.2534 มาตรา 3 (คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 4229/2561)
สุธาทิพย์ จุลมนต์ ทัศนชัยกุล[1]
ข้อเท็จจริงได้ความว่า ผู้เอาประกันภัยสั่งซื้อสินค้าจากผู้ขายในเงื่อนไขแบบ CFR ซึ่งเป็นราคาที่รวมค่าสินค้าและค่าขนส่ง ผู้ขายตกลงว่าจ้างบริษัท ซ. ให้ขนส่งสินค้าทางทะเลจากท่าเรือต้นทางมายังท่าเรือปลายทางในประเทศไทย และเมื่อพิจารณาสำเนาใบตราส่งซึ่งเป็นหลักฐานแห่งสัญญารับขนของทางทะเลคดีนี้ก็ระบุว่า ออกโดยบริษัท ซ. ในฐานะตัวแทนบริษัท อ. ผู้ขนส่ง กับระบุท่าเรือต้นทางกรุงออสโล ราชอาณาจักรนอร์เวย์ ท่าเรือปลายทางกรุงเทพ เมื่อจำเลยมิได้เข้ามาทำสัญญารับขนของทางทะเลกับผู้ส่งของ จำเลยจึงมิได้มีฐานะเป็นผู้ขนส่ง
ข้อเท็จจริงได้ความตามทางนำสืบของโจทก์แต่เพียงว่า สินค้าถูกบรรจุในตู้สินค้าแล้วขนส่งทางทะเลโดยเรือ ว. ต่อมาเปลี่ยนถ่ายตู้สินค้าลงเรือ อ. ขนส่งถึงท่าเรือกรุงเทพ วันที่ 2 มิถุนายน 2556 จำเลยเข้ามาเกี่ยวข้องกับการขนส่งสินค้าเนื่องจากผู้ขนส่งไม่มีสาขาในประเทศไทยจึงมอบหมายให้จำเลยติดต่อส่วนราชการต่าง ๆ เพื่อขออนุญาตนำเรือเข้ามาในประเทศ ดำเนินพิธีการศุลกากร ขออนุญาตต่อการท่าเรือแห่งประเทศไทย และกองตรวจคนเข้าเมือง ขนถ่ายสินค้าขึ้นจากท่าเรือ ติดต่อกับเจ้าของสินค้าและออกใบสั่งปล่อยสินค้า ตลอดจนชำระเงินค่าธรรมเนียมต่าง ๆ แก่ส่วนราชการเท่านั้น ซึ่งล้วนแต่เป็นเรื่องของการดำเนินงานอันเกี่ยวกับธุรกิจ เนื่องจากการรับขนของทางทะเลเมื่อเรือบรรทุกสินค้ามาถึงท่าเรือปลายทางแล้ว อันเป็นไปตามประเพณีในธุรกิจการรับขนของทางทะเล โดยไม่ปรากฏว่าจำเลยเข้ามาร่วมทำการรับขนของทางทะเลช่วงใดช่วงหนึ่ง จำเลยจึงไม่ใช่ผู้ขนส่งอื่น ตามนิยามแห่ง พ.ร.บ.การรับขนของทางทะเล พ.ศ. 2534 มาตรา 3 เช่นกัน
แผนกคดีทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศในศาลฎีกา
มิถุนายน 2565
[1]เลขานุการแผนกคดีทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศในศาลฎีกา
