แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
กรณีที่ผู้ร้องมาร้องขอให้ศาลมีคำสั่งเพิกถอนทะเบียนคนต่างด้าว เพื่อมิให้การมีสัญชาติของผู้ร้องต้องเป็นปัญหาต่อไปนั้น กฎหมายหาได้ให้สิทธิที่จะเสนอคดีเช่นนี้ต่อศาลไม่ผู้ร้องจึงจะขอให้ศาลมีคำสั่งในเรื่องนี้โดยอาศัย ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 55 ไม่ได้ (อ้างฎีกาที่ 1612/2497)
ย่อยาว
คดีนี้ผู้ร้องร้องว่า ผู้ร้องเป็นคนสัญชาติไทย โดยเกิดในประเทศไทยและบิดาเป็นคนไทย แต่โดยที่บิดาเป็นลูกจีนเกิดในประเทศไทยแล้วไปทำการสมรสกับมารดาผู้ร้องในประเทศจีน กลับเข้ามาเมืองไทยด้วยความหลงผิดว่าเป็นคนจีน ได้ไปแจ้งต่อพนักงานทะเบียนคนต่างด้าวว่า ผู้ร้องเป็นบุตรที่เกิดในประเทศจีน เป็นเหตุให้ผู้ร้องต้องถือทะเบียนคนต่างด้าวมาตั้งแต่ พ.ศ.๒๔๘๐ ซึ่งความจริงผู้ร้องเป็นคนไทยตามกฎหมายแต่กำเนิดและไม่เคยร้องขอถือสัญชาติอื่น นอกจากหลงผิดไปยอมรับเอาทะเบียนต่างด้าวไว้ จึงขอให้ศาลมีคำสั่งให้เพิกถอนทะเบียนคนต่างด้าวที่จดไว้โดยหลงผิดเพื่อมิให้การมีสัญชาติไทยของผู้ร้องต้องเป็นปัญหาอีกต่อไป
ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า คดีไม่ใช่เป็นกรณีจะต้องใช้สิทธิทางศาลตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๕๕ จึงยื่นคำร้องต่อศาลไม่ได้ให้ยกคำร้อง
ผู้ร้องอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ผู้ร้องไม่มีสิทธิจะเสนอคดีเช่นนี้ต่อศาลได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๕๕
ผู้ร้องฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ผู้ร้องไม่มีสิทธิจะเสนอคดีเช่นนี้ต่อศาลได้ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๕๕ ถ้าจะถือว่า กรณีมีข้อโต้แย้งสิทธิ ผู้ร้องก็ชอบที่จะฟ้องร้องผู้ที่โต้แย้งสิทธิเป็นคดีมีข้อพิพาท หาใช่ดำเนินคดีอย่างไม่มีข้อพิพาทดังที่ผู้ร้อง ร้องขอมาในคดีนี้ไม่ หากจะถือว่าเป็นเรื่องที่-จะต้องใช้สิทธิทางศาล ก็ต้องมีกฎหมายสนับสนุนให้ใช้สิทธิทางศาลในกรณีเช่นนั้นไว้ แต่กรณีที่ผู้ร้องมาร้องขอให้ศาลมีคำสั่งเพิกถอนทะเบียนคนต่างด้าว เพื่อมิให้การสัญชาติของผู้ร้องต้องเป็นปัญหาต่อไปนั้น กฎหมายหาได้ให้สิทธิที่จะเสนอคดีเช่นนี้ต่อศาลไม่ผู้ร้องจึงจะขอให้ศาลมีคำสั่งในเรื่องนี้โดยอาศัยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๕๕ ไม่ได้
พิพากษายืน ยกฎีกาผู้ร้อง
