แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำหน่ายอาวุธปืนที่มีใบอนุญาต ไม่ใช่เพื่อการค่าไม่ความผิดมาตรา 52 เป็นบทกำหนดโทษฉะเพาะความผิดตาม ม. 11, 16, 22, และ 51
ฎีกาอุทธรณ์ เจ้าของปืนฝากปืนไว้แก่ผู้อื่นจะมีผิดฐานสมคบแบผู้ฝากหรือไม่ ถ้าโจทก์ไม่กล่าวอ้างมา ศาลฎีกาไม่วินิจฉัยถึง
ย่อยาว
ได้ความว่าจำเลยทั้ง ๒ เป็นบิดาและบุตร์กัน นายพร้อมบิดาจะไปธุระจึงฝากปืนไว้กับนายปลิวบุตร์ โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม พ.ร.บ. อาวุธปืน ฯลฯ ม. ๑๑, ๕๒ และกฎหมายอาญามาตรา ๖๓
ศาลชั้นต้นเห็นว่านายปลิวจำเลยผู้รับฝากมีผิดตาม ม. ๕๒ ส่วนนายพร้อมผู้ฝากไม่มีผิดให้ยกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าการฝากทรัพย์มิใช่การจำหน่ายทรัพย์ จึงพิพากษายืน
โจทก์ฎีกาว่านายพร้อมจำเลยควรมีผิดด้วย
ศาลฎีกาตัดสินว่า ม. ๕๒ เป็นบทกำหนดโทษสำหรับผู้กระทำผิดต่อ ม. ๑๑, ๑๖, ๒๒, ๕๐ ซึ่งตามมาตราทั้ง ๔ นี้ไม่มีความเกี่ยวถึงนายพร้อมเลย คงมีแต่ ม. ๒๒ ซึ่งห้ามมิให้จำหน่ายปืนเพื่อประโยชน์แห่งการค้าจึงยังไม่มีผิด อนึ่งทีโจทก์ขอให้ลงโทษ นายพร้อมฐานสมคบกับนายปลิวกระทำผิดนั้น ศาลชั้นต้นให้งดสืบพะยานโจทก์จำเลยและทั้ง ๒ ฝ่าย ก็มิได้คัดค้านขึ้นมา จึงไม่จำเป็นต้องวินิจฉัยพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
