แหล่งที่มา : สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
จำเลยทั้งสามยื่นคำแถลงขอขยายระยะเวลาการนำส่งสำเนาอุทธรณ์โดยอ้างว่าโจทก์และจำเลยได้ตกลงในหลักการที่จะให้จำเลยชำระหนี้โจทก์ แต่ทนายโจทก์ต้องไปขออนุญาตตัวความก่อน ปรากฏว่าศาลชั้นต้นอนุญาตและสั่งว่าจำเลยทั้งสามทิ้งอุทธรณ์ การที่จำเลยทั้งสามฎีกาว่าวันที่ครบกำหนดให้แถลงนั้นตรงกับวันหยุดราชการ และในวันที่ศาลเปิดทำการจำเลยก็เดินทางไปต่างจังหวัดรถเสียกลางทางจึงเดินทางมาศาลไม่ทันกำหนดจึงไม่มีเจตนาทิ้งอุทธรณ์นั้น เป็นการที่จำเลยทั้งสามยกเรื่องนอกเหนือจากข้ออ้างที่อ้างไว้ในคำแถลงที่ยื่นต่อศาลชั้นต้นดังกล่าว จึงเป็นข้อที่มิได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลชั้นต้น ศาลฎีกาย่อมไม่รับวินิจฉัย.
ย่อยาว
คดีนี้สืบเนื่องมาจากจำเลยทั้งสามอุทธรณ์คำสั่งที่ไม่อนุญาตให้เลื่อนคดี ศาลชั้นต้นมีคำสั่งรับอุทธรณ์คำสั่งของจำเลย สำเนาโจทก์แก้ โดยให้จำเลยนำส่งเจ้าพนักงานเดินหมายไปส่งสำเนาอุทธรณ์ให้โจทก์แต่ส่งไม่ได้ จำเลยยื่นคำแถลงขอขยายเวลาการส่งสำเนาอุทธรณ์อ้างว่าเพื่อทำสัญญาประนีประนอมยอมความกับโจทก์ในวันที่ 24กุมภาพันธ์ 2532 ศาลชั้นต้นอนุญาตให้ขยายเวลานำส่งสำเนาอุทธรณ์ถึงวันที่ 25 กุมภาพันธ์ 2532 ต่อมาวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2532จำเลยยื่นคำแถลงขอขยายระยะเวลาการส่งสำเนาอุทธรณ์อีก อ้างว่าโจทก์จำเลยตกลงในหลักการที่จะทำให้จำเลยชำระหนี้โจทก์แล้ว แต่ทนายโจทก์ต้องไปขออนุญาตตัวความก่อน โดยทนายโจทก์นัดจำเลยตกลงกันในวันที่15 มีนาคม 2532 ขอเลื่อนการส่งสำเนาอุทธรณ์ไปเป็นวันที่ 16 มีนาคม2532 ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า ยื่นหลังจากขาดระยะเวลาแล้ว จึงให้ยกคำแถลง กรณีถือได้ว่าจำเลยทิ้งอุทธรณ์ ให้จำหน่ายอุทธรณ์ออกจากสารบบความ
จำเลยทั้งสามอุทธรณ์คำสั่ง
ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษาให้ยกคำสั่งของศาลชั้นต้นและให้จำหน่ายอุทธรณ์ของจำเลยทั้งสาม
จำเลยทั้งสามฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “คดีนี้จำเลยยื่นคำแถลงลงวันที่ 28กุมภาพันธ์ 2532 ขอขยายระยะเวลาการนำส่งสำเนาอุทธรณ์โดยอ้างเหตุว่า โจทก์และจำเลยได้ตกลงในหลักการที่จะให้จำเลยชำระหนี้โจทก์แต่ทนายโจทก์ต้องไปขออนุญาตตัวความ โดยทนายโจทก์นัดจำเลยตกลงเจรจากันในวันที่ 15 มีนาคม 2532 แต่จำเลยกลับฎีกาขอขยายระยะเวลาโดยยกเหตุขึ้นอ้างว่า เนื่องจากวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2532 (ที่ถูกน่าจะเป็น 25 กุมภาพันธ์ 2532) ตรงกับวันหยุดราชการ และในวันที่27 กุมภาพันธ์ 2532 ซึ่งเป็นวันเปิดทำการนั้น จำเลยเดินทางไปต่างจังหวัด รถเสียกลางทางเดินทางมาศาลไม่ทันตามกำหนด แต่รุ่งเช้าวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2532 จำเลยได้รีบยื่นคำแถลงดังกล่าวก่อนที่ศาลจะสั่งจำหน่ายคดี พฤติการณ์เช่นนี้ถือว่าจำเลยไม่มีเจตนาทิ้งอุทธรณ์นั้น เห็นว่า เหตุดังที่จำเลยยกขึ้นอ้างในฎีกาดังกล่าวเป็นเรื่องนอกเหนือจากอ้างไว้ในคำแถลงฉบับลงวันที่ 28 กุมภาพันธ์2532 จึงเป็นข้อที่ไม่ได้ยกขึ้นว่ากันมาแล้วในศาลชั้นต้น ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัยให้”
พิพากษายกฎีกาจำเลยทั้งสาม คืนค่าขึ้นศาลชั้นฎีกาทั้งหมดแก่จำเลยทั้งสาม.
