แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เมื่อมีพระราชกริสดีกาให้ใช้ พ.ร.บ.ควบคุมค่าขายโคกระบือ ฯ พ.ศ. 2481 ในท้องที่ใดแล้วก็เปนอันยกเลิก พ.ร.บ.ลักษณะค่าโคกระบือ ร.ส.119 ในท้องที่นั้น
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันค่าสุกรโดยไม่ได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.ลักษณะค่าโคกระบือและสุกรหัวเมือง ร.ส.๑๑๙ มาตรา ๑๘ จำเลยให้การรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นเห็นว่ากฎหมายที่โจทก์อ้างถูกยกเลิกแล้วโดยพระราชกริสดีกาให้ใช้ พ.ร.บ.ควบคุมการค่าขายโค กระบือ แพะ แกะ และสุกร พ.ศ.๒๔๘๑ (ฉบับที่ ๖) จึงพิพากษายกฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ใน พ.ร.บ.ทั้งสองนี้แม้สำนวนผิดกันบ้างเล็กน้อย แต่ก็เห็นความหมายว่ามีวัตถุประสงค์ตรงกันให้ควบคุมการค่าสัตว์ เพื่อความปลอดภัยและปรกติสุขของประชาชนนั่นเอง นอกจากนั้น พ.ร.บ.ปี ๒๔๘๑ ยังได้วางวิธีการเพื่อสดวกแก่การควบคุมและจำหน่ายเมื่อถึงคราวจำเปนด้วย และตามมาตรา ๑๐ การค่าสัตว์นอกเหนือจากที่กำหนดให้ทำได้ตามมาตรา ๕ ก็เปนความผิดฉนั้น พ.ร.บ.ปี ร.ส.๑๑๙ จึงถูกยกเลิกไปโดย พ.ร.บ. ปี ๒๔๘๑ ในเมื่อใช้ พ.ร.บ.ปี ๒๔๘๑ ในจังหวัดนี้ จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง
