แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องและเรียกนาคืนและค่าเสียหายเป็นรายปี ตั้งแต่ปีที่ฟ้องจำเลยจนกว่าจะส่งคืน โจทก์เสียค่าธรรมเนียมศาลฉะเพาะค่าเสียหายในปีที่ฟ้องเท่านั้น ส่วนค่าเสียหายรายปีต่อไประหว่างที่ยังไม่ส่งคืนไม่ต้องเสีย เพราะคดีเข้าลักษณะตามที่บทบัญญัติไว้ใน ป.วิ.แพ่งฯ มาตรา 142(4)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องเรียกที่นามฤดกของบิดามารดาจากจำเลยและเรียกค่าเสียหายปีละ ๖๐๐ บาท ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๙๐ จนกว่าจำเลยจะส่งคืนนา จำเลยให้การแล้วว่าที่นาพิพาทไม่ใช่นามฤดกของโจทก์ ที่มฤดกที่โจทก์ได้รับพี่ชายโจทก์ได้ขายให้จำเลยแล้ว
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้จำเลยส่งคืนนาพิพาทให้โจทก์ และให้ใช้ค่าเสียหายให้โจทก์ในปี พ.ศ. ๒๔๙๐ เงิน ๖๐๐ บาท ส่วนค่าเสียหายในปีต่อ ๆ ไป โจทก์มิได้เสียค่าธรรมเนียม จึงไม่สั่งให้
โจทก์, จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเชื่อข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ แต่ที่ศาลอุทธรณ์ให้ค่าเสียหายแก่โจทก์เพียงปีเดียว อ้างว่าต่อมาไม่ได้เสียค่าธรรมเนียม จึงไม่ใช้นั้นยังคลาดเคลื่อนอยู่ คดีเข้าลักษณะตามที่บัญญัติไว้ใน ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา ๑++(๔)
พิพากษาแก้ว่า ให้จำเลยใช้ค่าเสียหายในปี พ.ศ. ๒๔๙๐ และต่อมาจนกว่าจำเลยจะคืนนาให้โจทก์ปีละ ๖๐๐ บาท
