แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยที่ 1 จ้างจำเลยที่ 2 ไห้ค่าผู้ที่เปนสามีไหม่ของลูกสาวผู้ซึ่งได้รับบำนาญพิเสสจากทางราชการโดยที่สามีเก่าเปนทหานเสียชีวิตไนหน้าที่ จำเลยที่ 1 โกรธและเกรงว่าทางราชการจะงดเงินเดือนพิเสสเสีย ดังนี้จำเลยทั้งสองมีความผิดถานสมคบกันค่าคนตายตามมาตรา 250 (3)
ย่อยาว
ได้ความตามโจทฟ้องว่า นางท้อมจำเลยเปนมารดานางพริ้ง ยอดยิ่ง นางพริ้ง ยอดยิ่งเปนภรรยานายก่อเกื้อ ยอดยิ่ง ๆ เข้ารับราชการเปนทหานอากาศได้เปนนายสิบทหานอากาส นายก่อเกื้อได้เสียชีวิตไนหน้าที่ ทางราชการเลื่อนยสไห้เปนนายเรืออากาสตรีจ่ายบำนาญพิเสสไห้แก่นางพริ้งและบุตร นางพริ้งมาอาสัยหยู่กับนางท้อมจำเลย นายยงได้นางพริ้งเปนภรรยาพากันไปหยู่ที่อื่น นางท้อมจำเลยโกรธจึงด่าว่านางพริ้งโดยเกรงว่าทางการจะงดเงินเดือนพิเสสเสีย นางท้อมจึงจ้างนายเตือนจำเลยไห้ยิงนายยงไห้ตาย นายเตือนจำเลยได้ค่านายยงตายตามความประสงค์จองนางท้อม
สาลชั้นต้นพิพากสาว่า จำเลยมีผิดตามกดหมายลักสนะอาญามาตรา ๒๕๐ (๓) และ ๖๔
สาลอุธรน์เห็นว่า จำเลยมีผิดตามมาตรา ๒๔๙
โจทดีกา สาลดีกาเห็นว่าจำเลยทั้งสองสมคบกันค่านายยงตายโดยเจตนาโดยความพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมาย จำเลยต้องมีความผิดตามกดหมายลักสนะอาญามาตรา ๒๕๐ (๓) ดั่งคำพิพากสาสาลชั้นต้น
