แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้รับมอบหมายบุหรี่ตราฆ้อง ซึ่งผลิตจากโรงงานยาสูบกรมสรรพสามิตจากผู้อื่นให้ไปจำหน่ายแทน จำเลยได้จำหน่ายให้แก่ผู้ซื้อไปราคาสูงกว่าราคาที่อธิบดีกรมสรรพสามิตกำหนดไว้ ดังนี้ ย่อมพอให้ถือได้แล้วว่า จำเลยเป็น ‘ผู้ทำการจำหน่ายยาสูบ’ ตามความในมาตรา 19 พระราชบัญญัติยาสูบ 2486 แล้ว
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า นางสาวบุญปั๋นได้ใช้และมอบบุหรี่ตราพระจันทร์และบุหรี่ตราฆ้องแก่จำเลยให้ไปจำหน่ายแทน จำเลยได้จำหน่ายบุหรี่ตราฆ้องซึ่งผลิตจากโรงงานยาสูบกรมสรรพสามิตให้แก่พลตำรวจแก้วมูลไป 1 ซองราคา 2 บาท สูงกว่าราคาที่อธิบดีกรมสรรพสามิตประกาศกำหนดไว้ จำเลยรับสารภาพ โจทก์จำเลยไม่ติดใจสืบพยาน ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นว่าตามฟ้องยังฟังไม่ได้ว่า จำเลยเป็น”ผู้ทำการจำหน่ายยาสูบ” ตามมาตรา 19 พระราชบัญญัติยาสูบ พ.ศ. 2486 พิพากษายกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาพิจารณาคำฟ้องแล้ว เห็นว่าตามคำบรรยายฟ้องเป็นที่เห็นได้ว่า การที่จำเลยได้รับมอบหมายบุหรี่ให้ไปทำการจำหน่ายนั้นเป็นการรับมอบเพื่อประสงค์ทำการจำหน่ายแก่ผู้บริโภคทั่ว ๆ ไปและได้ทำการจำหน่ายไป 1 ซอง ตามราคาที่รับมอบ อันสูงกว่าราคาที่อธิบดีกรมสรรพสามิตประกาศกำหนดนี้ ย่อมพอถือได้แล้วว่าจำเลยเป็น “ผู้ทำการจำหน่ายยาสูบ” ตามความในมาตรา 19 แล้ว คดีนี้จำเลยรับสารภาพ ศาลก็ลงโทษจำเลยได้
พิพากษากลับ ให้ปรับจำเลย 15 บาทตามพระราชบัญญัติยาสูบพ.ศ. 2486 มาตรา 40, 19 กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 59 ของกลางไม่ริบ
