แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยได้รับอนุญาตตั้งร้านจำหน่ายฝิ่นรัฐบาล แล้วมีฝิ่นขาดจำนวนตามบัญชี แม้จำเลยจะแก้ว่าความจริงฝิ่นมิได้ขาดจำนวนเพราะจำเลยได้ลงบัญชีภาษาจีนไว้และเสมียนป่วยจึงมิได้ลงบัญชีภาษาไทยแบบ 1/15 ที่เจ้าพนักงานกำหนดนั้น ก็ไม่เป็นเหตุที่จะทำให้จำเลยพ้นผิดได้ เพราะจำเลยได้งดเว้นไม่ลงบัญชีตั้ง 2 เดือนเศษ
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเป็นผู้ได้รับอนุญาตตั้งร้านจำหน่ายฝิ่นรัฐบาล แล้วจำเลยมีฝิ่นขาดจำนวนตามบัญชี จึงขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติฝิ่น พ.ศ. 2472 มาตรา 57(2) มาตรา 53 และพระราชบัญญัติฝิ่น (ฉบับที่ 4)พ.ศ. 2481 มาตรา 6
จำเลยให้การว่า ฝิ่นมิได้ขาดบัญชี เมื่อขายฝิ่นไปแล้วก็ลงบัญชีจีนไว้ ส่วนบัญชีภาษาไทยยังไม่ได้ลง เพราะเสมียนของจำเลยป่วย
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ลงโทษจำเลยตามฟ้อง
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จำเลยมิได้ลงบัญชีในแบบ ฝ.1/15 นี้โดยปกติจำเลยต้องมีผิดตามพระราชบัญญัติฝิ่น มาตรา 57(2) เพราะความใน มาตรา 21(2) บัญญัติให้ทำบัญชีตามแบบที่เจ้าพนักงานกำหนดข้อที่จำเลยแก้ว่าฝิ่นมิได้ขาดจำนวน เพราะจำเลยได้ลงบัญชีภาษีจีนไว้ และเสมียนป่วยมิได้ลงบัญชีแบบ ฝ.1/15 ที่เจ้าพนักงานกำหนดนั้น ไม่เป็นเหตุที่จะทำให้จำเลยพ้นผิดได้ เพราะจำเลยได้งดเว้นไม่ลงบัญชีตั้ง 2 เดือนเศษ แต่เห็นควรปรานีลดโทษให้จำเลยกึ่งหนึ่ง
จึงพิพากษาแก้ว่า จำเลยมีความผิดตามกฎหมายที่ศาลอุทธรณ์วางไว้แต่ให้ลงโทษกึ่งหนึ่ง
