แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยได้รับอนุญาตตั้งร้านจำหน่ายฝิ่นรัฐบาล แล้วมีฝิ่นขาดจำนวนตามบัญชี แม้จำเลยจะแก้ว่าความจริงฝิ่นมิได้ขาดจำนวน เพราะจำเลยได้ลงบัญชีภาษาจีนไว้ และเสมียนป่วยจึงมิได้ลงบัญชีภาษไทยแบบ 1/15 ที่เจ้าพนักงานกำหนดนั้น ก็ไม่เป็นเหตุที่จะทำให้จำเลยพ้นผิดได้ เพราะจำเลยได้งดเว้นไม่ลงบัญชีตั้ง 2 เดือนเศษ
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเป็นผู้ได้รับนอุญาตตั้งร้านจำหน่ายฝิ่นรัฐบาล แล้วมีฝิ่นขาดจำนวนตามบัญชี จึงขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.ฝิ่น พ.ศ. ๒๔๗๒ มาตรา ๕๗(๒) มาตรา ๕๓ และ พ.ร.บ.ฝิ่น(ฉบับที่ ๔) ๒๔๘๑ มาตรา ๖
จำเลยให้การว่า ฝิ่นมิได้ขาดบัญชี เมื่อขายฝิ่นไปแล้ว ก็ได้ลงบัญชีภาษาจีนไว้ ส่นบัญชีภาษาไทยยังไม่ได้ลง เพราะเสมียนของจำเลยป่วย
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ลงโทษจำเลยตามฟ้อง
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จำเลยมิได้ลงบัญชีในแบบ ฝ.๑/๑๕ นี้ โดยปกติจำเลยต้องมีผิดตาม พ.ร.บ. ฝิ่นมาตรา ๕๗(๒) เพราะความในมาตรา ๒๑(๒) บัญญัติให้ทำบัญชีตามแบบที่เจ้าพนักงานกำหนด ข้อที่จำเลยแก้ว่าฝิ่นมิได้ขาดจำนวน เพราะจำเลยได้ลงบัญชีภาษีจีนไว้ และเสมียนป่วยจึงมิได้ลงบัญชีภาษไทยแบบ ๑/๑๕ ที่เจ้าพนักงานกำหนดนั้น ก็ไม่เป็นเหตุที่จะทำให้จำเลยพ้นผิดได้ เพราะจำเลยได้งดเว้นไม่ลงบัญชีตั้ง ๒ เดือนเศษ แต่เห็นว่าควรปราณีลดโทษให้จำเลยกึ่งหนึ่ง
จึงพิพากษาแก้ว่า จำเลยมีความผิดตามกฎหมายที่ศาลอุทธรณ์วางไว้ แต่ให้ลงโทษกึ่งหนึ่ง
