แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์เป็นลูกจ้าง บ. จำเลยเป็นผู้บริหารแผนฟื้นฟูกิจการของ บ. ตามคำสั่งศาลแรงงานกลาง จำเลยเป็นผู้มีอำนาจในการจัดกิจการและทรัพย์สินของ บ. ลูกหนี้ตาม พ.ร.บ.ล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 90/59 ประกอบมาตรา 90/25 เป็นผู้ได้รับมอบหมายให้ทำงานแทน บ. นายจ้างโจทก์ จำเลยจึงมีฐานะเป็นนายจ้างโจทก์ตาม พ.ร.บ.คุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 5 ในความหมายของคำว่า “นายจ้าง” ตาม (1)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินจำนวนดังกล่าวพร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี จากต้นเงินค่าชดเชยและค่าเสียหายและดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี จากต้นเงินค่าจ้าง นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จ
จำเลยให้การขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานภาค 8 พิพากษาให้จำเลยในฐานะผู้บริหารบริษัทบลูแคนยอนพรอพเพอร์ที่ จำกัด จ่ายค่าชดเชย 129,999 บาท ค่าจ้างค้างจ่าย 3,466 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี จ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า 25,566 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันฟ้อง (วันที่ 4 กันยายน 2549) เป็นต้นไปจนกว่าชำระเสร็จแก่โจทก์ และจ่ายค่าเสียหายแก่โจทก์ 130,000 บาท แต่ทั้งนี้จำเลยไม่ต้องรับผิดเป็นส่วนตัว คำขออื่นให้ยก
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า จำเลยอุทธรณ์ประการแรกว่า โจทก์เป็นลูกจ้างของบริษัทบลูแคนยอนพรอพเพอร์ที่ จำกัด ส่วนจำเลยเป็นเพียงผู้บริหารแผนของบริษัทดังกล่าวตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.2483 จึงมิใช่นายจ้างของโจทก์นั้น เห็นว่า ศาลแรงงานภาค 8 ฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยเป็นผู้บริหารแผนฟื้นฟูกิจการของบริษัทบริษัทบลูแคนยอนพรอพเพอร์ที่ จำกัด ตามคำสั่งศาลล้มละลายกลาง จำเลยจึงมีอำนาจในการจัดการกิจการและทรัพย์สินของลูกหนี้ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 90/59 ประกอบมาตรา 90/25 และเป็นผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ทำงานแทนบริษัทบลูแคนยอนพรอพเพอร์ที่ จำกัด นางจ้างโจทก์ จำเลยจึงมีฐานะเป็นนายจ้างโจทก์ด้วยตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ.2541 มาตรา 5 ในความหมายของคำว่านายจ้างตาม (1) อุทธรณ์ของจำเลยฟังไม่ขึ้น
พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายจากการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมแก่โจทก์ นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานภาค 8
