แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คำรับสารภาพของจำเลยในคดีอาญาที่รับถึงผลของบาดแผลที่จะเกิดขึ้นภายหน้านั้น ศาลไม่จำเป็นต้องรับฟังเป็นความจริง และในกรณีเช่นนี้ถ้าโจทก์แถลงไม่ติดใจสืบพะยานศาลก็ไม่ต้องให้สืบพะยานต่อไป
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยวิวาททำร้ายร่างกายซึ่งกันและกัน นายนิตย์มีบาดเจ๊บสาหัสประกอบด้วยทุกข์เวทนากล้าเกิน ๒๐ วัน นายเสมมีบาดเจ็บ ขอให้ลงโทษตาม มาตรา ๒๕๔,๒๕๖
จำเลยทั้ง ๒ ให้การรับสารภาพตามฟ้อง
ศาลชั้นต้นลงโทษนายนิตย์ตามมาตรา ๒๕๔ นายเสมตามมาตรา ๒๕๖
นายเสมอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าบาดแผลของนายนิตย์จะมีอาการเกิน ๒๐ วันหรือไม่ เป็นเหตุการณ์ภายหน้า คำรับเกินความจริง ไม่ควรรับฟัง จึงพิพากษาแก้ให้ลงโทษนายเสมตามมาตรา ๒๕๔
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า คดีชะนิดนี้ตามวิธีพิจารณาความอาญามาตรา ๑๗๖ ศาลไม่จำต้องฟังคำรับของจำเลยเป็นยุตติเสมอไป คดีนี้ในเวลาที่จำเลยให้การนายนิตย์รักษาตัวได้ ๕ วันเท่านั้น ซึ่งอาการสาหัสยังไม่เห็นผล ในใบบันทึกของแพทย์เห็นว่ารักษาประมาณ ๒๕ วัน หาย ก็ได้ยืนยันว่าถึงทุพพลภาพทุกขเวทนากล้าและไม่สามารถประกอบการเลี้ยงชีพได้ตามปกติเกิน ๒๐ วัน คดีนี้โจทก์แถลงว่าไม่ติดใจ สืบพะยานจึงไม่ต้องย้อนสำนวนไม่ให้โจทก์สืบพะยาน จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
