แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์มิใช่ผู้ได้รับความเสียหายเนื่องจากการกระทำความผิดตามพระราชบัญญัติจราจรทางบกฯ โดยตรง โจทก์จึงมิใช่ผู้เสียหายตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 2(4) สำหรับความผิดนี้โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องจำเลย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยขับรถยนต์โดยสารสาธารณะโดยประมาทและฝ่าฝืนกฎหมาย โดยขับด้วยความเร็วสูงเป็นเหตุให้ชนเด็กชายวิชัยบุตรโจทก์ตายเกิดเหตุแล้วจำเลยไม่หยุดรถช่วยเหลือและไม่แจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ทันที ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2477 มาตรา 28, 29พระราชบัญญัติจราจรทางบก (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2477 มาตรา 3, 66 พระราชบัญญัติจราจรทางบก (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2508 มาตรา 7, 30 ประกาศของคณะปฏิวัติ(ฉบับที่ 59) พ.ศ. 2515 ข้อ 11 มาตรา 68 ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 291
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วประทับฟ้อง
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกาโจทก์เฉพาะปัญหาข้อกฎหมายเรื่องอำนาจฟ้องสำหรับความผิดตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก
ศาลฎีกาพิจารณาแล้ววินิจฉัยว่า โจทก์ฟ้องว่าจำเลยกระทำความผิดต่อพระราชบัญญัติจราจรทางบกโดยไม่หยุดรถช่วยเหลือบุตรโจทก์ซึ่งถูกจำเลยขับรถชน และไม่แจ้งเหตุต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ เห็นว่าโจทก์มิใช่ผู้ได้รับความเสียหายเนื่องจากการกระทำความผิดดังกล่าวโดยตรง โจทก์จึงมิใช่ผู้เสียหายตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 2(4) สำหรับความผิดฐานนี้โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องจำเลย
พิพากษายืน
