แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ค่าหมากพลูและค่าขนมวันหมั้น ค่ารถไปหมั้นและค่าเลี้ยงแขกวันไปหมั้น ไม่เข้าอยู่ในข้อหนึ่งข้อใดของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1439
ฟ้องข้อใดที่จำเลยให้การปฏิเสธ และโจทก์ไม่นำสืบ จะบังคับให้ไม่ได้ให้ยกฟ้อง
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยผิดสัญญาหมั้นได้ความตามฟ้องและคำให้การที่รับกันว่า โจทก์ที่ 1 ไปสู่ขอและหมั้นจำเลยที่ 2 กับจำเลยที่ 1 ให้กับโจทก์ที่ 2 บุตร ก่อนถึงวันกำหนดสมรสจำเลยที่ 1 ได้หนีตามจำเลยที่ 3 ไป โจทก์ขอให้จำเลยใช้เงินคืน และเรียกค่าเสียหายรวม 6 รายการ ต่างไม่สืบพยาน
ศาลชั้นต้นเห็นว่า จำเลยทั้ง 3 ต้องใช้ค่าทดแทนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1438 แต่ฟ้องโจทก์ไม่บรรยายให้ชัดว่าได้จ่ายอะไรเท่าใด และจำเลยไม่ยอมรับ โจทก์ไม่สืบจึงไม่บังคับให้ แต่จำเลยผิดสัญญาหมั้นเป็นเหตุให้โจทก์ที่ 2 เสียชื่อเสียงให้จำเลยทั้ง 3 ให้ค่าเสียหาย 1,000 บาท
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยที่ 1-2 ต้องใช้ค่าทดแทนตามมาตรา 1438,1439 จำเลยที่ 3 ผู้ล่วงเกินคู่หมั้นต้องรับผิดตามมาตรา 1433 โจทก์มิได้เรียกค่าทดแทนเรื่องเสียชื่อเสียง เงินสินสอดและค่าเลี้ยงแขก จำเลยปฏิเสธ โจทก์ไม่สืบ จึงให้ใช้ไม่ได้ ที่ว่าโจทก์ที่ 2 ได้ทำธุระกิจให้จำเลยเข้าใจว่า จะได้ทำการสมรสไม่เข้า มาตรา 1439(3) เรียกฐานผิดสัญญาหมั้นไม่ได้ พิพากษาแก้ให้ใช้ค่าเสียหาย โดยประมาณตามรายการอื่น 500 บาท
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ค่าหมากพลู และขนมวันหมั้น ค่ารถวันไปหมั้นและค่าเลี้ยงดูแขกวันไปหมั้นไม่เข้าข้อหนึ่งข้อใดตามมาตรา 1439 โจทก์ไม่มีสิทธิฟ้องบังคับจำเลย ส่วนค่าซื้อของเตรียมการสมรสจำเลยปฏิเสธ เมื่อโจทก์ไม่สืบจะบังคับให้ไม่ได้ จึงไม่จำต้องวินิจฉัยฎีกาข้ออื่น
พิพากษากลับให้ยกฟ้อง
