แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ตั้งใจฆ่าคนหนึ่งโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมาย แล้วยิงอีกคนหนึ่งผิดตัวไปโดยสำคัญผิดว่าเป็นคนที่ตั้งใจจะฆ่าโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายนั้นคนที่ ถูกยิงไม่ตายเพราะกระสุนไม่ถูกที่สำคัญ ดังนี้ถือว่าเป็นการพยายามฆ่าคนให้ตายโดยพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมาย
(อ้างฎีกาที่ 186/2466 และ ที่ 650/2471)
ย่อยาว
ความว่าจำเลยโกรธเคือง ด. เรื่อง ด.ดักตีจำเลยและนำเจ้าพนักงานจับเรื่องลักปืน จนจำเลยต้องถูกจำคุกแล้วจำเลยหลบหนีไป วันเกิดเหตุจำเลยพยายามเที่ยวตามหา ด. ตั้งแต่พลบค่ำจน ๒๑ นาฬิกา เพื่อจะยิง ด. ให้ตาย ด้วยความพยาบาทมาดหมาย พบ อ.สำคัญผิดว่า เป็น ด. จำเลยได้ลอบเข้าไปใช้อาวุธยิง อ. หากแต่กระสุนไม่ถูกที่สำคัญ อ. จึงไม่ตาย โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๕๐(๓) ๖๐,๔๔,๗๑ พ.ร.บ.อาวุธปืน ม. ๗,๗๒ สืบพยานโจทก์ได้ ๒ ปากแล้วจำเลยกลับสารภาพ
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันว่าจำเลยผิดตามบทที่โจทก์ขอ วางโทษประหารชีวิตลดฐานพยายามและลดรับกึ่งหนึ่งแล้วให้จำคุก ๘ ปี กับปรับ ๕๐ บาท นับต่อโทษริบปืนของกลาง
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ความผิดของจำเลยตกเป็นฐานพยายามฆ่าคนโดยเจตนา พยายามด้วยความพยาบาทมดหมาย เพราะเจตนาของจำเลยที่จะฆ่าให้ตายนั้นเกิดขึ้นด้วยความอาฆาตมาดร้ายมาแต่เดิม และจำเลยได้กระทำการพยายามฆ่าคนให้ตายตามเจตนาเดิมของจำเลยนั้นเอง แม้ผิดตัวคนไปการกระทำของจำเลยก็ตกอยู่ในฐานะกระทำตามที่จำเลยได้มุ่งหมายนั้นตาม ม.๔๔ กฎหมายลักษณะอาญา
พิพากษายืน
