แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
บทบัญญัติของพระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดิน พ.ศ. 2475 มาตรา 39 เป็นข้อกฎหมายอันเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยของประชาชน ศาลจึงยกขึ้นปรับคดีได้เองตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 142(5)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าเมื่อวันที่ ๑๗ มกราคม ๒๕๐๗ จำเลยในฐานะพนักงานประเมินภาษีได้ชี้ขาดคำร้องของโจทก์ โดยประเมินค่ารายปีเป็นเงิน ๒,๔๐๐ บาท และให้โจทก์เสียภาษีโรงเรือน ๓๐๐ บาทโจทก์ขอให้ศาลเพิกถอนคำสั่งนี้ และให้ศาลสั่งให้โจทก์เสียภาษีโรงเรือนเพียง ๖๐ บาท
จำเลยให้การว่า ค่ารายปีที่ประเมินเป็นจำนวนที่สมควรแล้ว
เมื่อสืบพยานของทั้งสองฝ่ายเสร็จแล้ว จำเลยได้แถลงต่อศาลเมื่อวันที่ ๑๔ กันยายน ๒๕๐๗ ว่าโจทก์ยังไม่ได้ชำระภาษีต่อเทศบาลเลย ศาลไม่ชอบที่จะรับฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าเมื่อฟังได้ว่าโจทก์ยังไม่ชำระภาษีภายในกำหนดเวลาในพระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดิน พ.ศ. ๒๔๗๕ มาตรา ๓๘ ฟ้องจึงเป็นฟ้องที่ศาลจะประทับรับไว้พิจารณาไม่ได้ ทั้งค่ารายปีที่ประเมินก็สมควรแล้ว พิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่าโจทก์ยังไม่ได้ชำระภาษีตามที่พนักงานเจ้าหน้าที่ได้ประเมินและชี้ขาดให้แก่เทศบาล (ภายในกำหนดเวลา ๙๐ วันนับแต่วันที่ได้รับแจ้งการประเมิน ตามมาตรา ๓๘ พระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดิน) แล้ววินิจฉัยว่าพระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดิน พ.ศ. ๒๔๗๕ มาตรา ๓๙ บัญญัติว่า “ถ้ามีผู้ยื่นฟ้องต่อศาลตามความในมาตรา ๓๑ ท่านห้ามมิให้ศาลประทับฟ้องตามกฎหมาย เว้นแต่จะเป็นที่พอใจศาลว่าผู้รับประเมินได้ชำระค่าภาษีทั้งสิ้นซึ่งถึงกำหนดต้องชำระ เพราะเวลาซึ่งท่านให้ไว้ตามมาตรา ๓๘ นั้นได้สิ้นไปแล้ว หรือจะถึงกำหนดชำระระหว่างที่คดียังอยู่ในศาล ฯลฯ” เป็นข้อกฎหมายอันเกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยของประชาชน เพราะเป็นบทบัญญัติเกี่ยวกับสิทธิ์ของผู้จะฟ้องคดี ศาลจึงยกบทกฎหมายนั้นขึ้นชี้ขาดคดีเองตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๑๔๒(๕) ฟ้องของโจทก์เป็นฟ้องที่ศาลจะรับไว้พิจารณาไม่ได้
พิพากษายืน.
