แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ลูกจ้างประจำรถบรรทุกเอาถุงพลาสติกผงออกจากที่เก็บในรถส่งให้จำเลยรับท้ายรถเพื่อขายให้จำเลย ต้องถือว่าลูกจ้างได้เอาไปแล้วซึ่งพลาสติกนั้นความผิดฐานลักทรัพย์สำเร็จตั้งแต่ลูกจ้างยกถุงพลาสติกออกจากที่เก็บแล้วจำเลยรับซื้อพลาสติกนี้ไว้โดยรู้ว่าเป็นพลาสติกที่ได้มาจากการกระทำผิดฐานลักทรัพย์ จำเลยจึงมีความผิดฐานรับของโจร
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน 2518 เวลากลางวัน ได้มีคนร้าย2 คนซึ่งหลบหนีบังอาจร่วมกันลักเอาถุงพลาสติกผง 6 ถุง ราคา 3,600 บาทของบริษัทไทยพลาสติกและเคมีภัณฑ์ ไปโดยทุจริต และตามวันเวลาดังกล่าวจำเลยบังอาจรับซื้อพลาสติกทั้ง 6 ถุงนั้นไว้จากคนร้ายโดยรู้ว่าเป็นทรัพย์ที่ได้จากการกระทำผิดฐานลักทรัพย์ ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 357
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ฟังว่าจำเลยกระทำผิดตามฟ้อง พิพากษากลับให้จำคุก 8 เดือน
จำเลยฎีกาว่าไม่ได้ทำผิด และแม้จะฟังได้ตามทางพิจารณาว่าจำเลยคอยรับถุงพลาสติกที่นายชัยลูกจ้างประจำรถส่งให้ทางท้ายรถบรรทุกพลาสติกนั้นก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการลักทรัพย์เท่านั้น เพราะการลักทรัพย์ของนายชัยยังไม่ขาดตอนการกระทำของจำเลยจึงไม่เป็นความผิดฐานรับของโจรดังฟ้อง
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยได้รับซื้อพลาสติกของกลางจากนายชัยจริง ส่วนปัญหาที่จำเลยฎีกาว่าการที่จำเลยรับถุงพลาสติกที่นายชัยส่งให้ทางท้ายรถจะถือว่าจำเลยทำผิดฐานลักทรัพย์ร่วมกับนายชัยหรือทำผิดฐานรับของโจรนั้น ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า เมื่อสิ่งของใดซึ่งเจ้าของได้นำขึ้นรถบรรทุกบนรถแล้ว คนขับรถและลูกจ้างประจำรถไม่มีสิทธิที่จะเคลื่อนย้ายสิ่งของนั้นอีก เว้นแต่จะได้กระทำตามหน้าที่โดยสุจริต ฉะนั้นที่นายชัยลูกจ้างประจำรถขนเอาพลาสติกออกจากที่เก็บในรถส่งให้จำเลยรับท้ายรถเพื่อขายให้จำเลยต้องถือว่านายชัยได้เอาไปแล้วซึ่งพลาสติกนั้น ความผิดฐานลักทรัพย์สำเร็จตั้งแต่นายชัยยกถุงพลาสติกออกจากที่เก็บแล้ว ทั้งไม่มีพยานหลักฐานว่าจำเลยกับนายชัยได้คบคิดร่วมกันลักทรัพย์รายนี้มาก่อน ทั้งนี้ตามนัยแห่งคำพิพากษาฎีกาที่ 506/2485 ระหว่างพนักงานอัยการจังหวัดสมุทรปราการ โจทก์ นายต๊ก แซ่อง กับพวก จำเลยตามพฤติการณ์แห่งคดีดังกล่าวมาฟังได้ว่าจำเลยรับซื้อพลาสติกนี้ไว้โดยรู้ว่าเป็นพลาสติกที่ได้มาจากการกระทำผิดฐานลักทรัพย์ จำเลยจึงมีความผิดฐานรับของโจร
พิพากษายืน
