แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โรงเรือนที่ให้บุตร์อาศัยนั้นไม่มีข้อยกเว้น ไม่ต้องเสียภาษีโรงเรือนและที่ดิน
โรงเรือนอยู่เองแต่ทำการค้านั้น ต้องเสียภาษีโรงเรือนแลที่ดิน
การประเมินภาษีโรงร้านนั้นไม่จำเป็นถือตามค่ารายปีปีก่อน ๆ เสมอไป เจ้าพนักงานอาจประเมินสูงขึ้นได้
พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขันเกี่ยวกับห้ามผู้ให้เช่า มิให้ขึ้นค่าเช่าตามลำพังไม่เกี่ยวกับการประเมินภาษีโรงร้าน
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยซึ่งเป็นนายกเทศมนตรีเรียกเก็บภาษีโรงเรือนจากจำเลยเกินไป ๔๘ บาท ข้อเท็จจริงได้ความว่าโรงเรือนราย ๑ โจทก์ให้บุตร์อาศัย อีกราย ๑ โจทก์อยู่เองและเคยเสียโรงค้าตลอดมา แต่ใน พ.ศ.๒๔๘๖ จำเลยประเมินค่ารายปีสูงขึ้น
ศาลล่างพิพากษายกฟ้อง
โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า การให้บุตร์อาศัยไม่มีข้อยกเว้นไม่ต้องเสียภาษี ส่วนที่โจทก์อยู่เองและใช้เป็นโรงค้าจำเลยมีสิทธิประเมินได้ตาม พ.ร.บ.ภาษีโรงเรือนแลที่ดิน โดยไม่ต้องเอาจำนวนที่เคยประเมินมาเป็นหลักคำนวนเสมอไป ส่วน พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าที่โจทก์อ้างเป็นเรื่องห้ามเจ้าของขึ้นค่าเช่าตามลำพังคดีนี้ไม่ปรากฎว่า จำเลยประเมินค่ารายปีเกินสมควร จึงพิพากษายืน
