แหล่งที่มา : สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
ความรับผิดของผู้ขนส่งในการที่ของสูญหายหรือบุบสลายหรือส่งชักช้านั้น ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 624ห้ามมิให้ฟ้องเมื่อพ้นกำหนดปีหนึ่งนับแต่ส่งมอบหรือปีหนึ่งนับแต่วันที่ควรจะได้ส่งมอบ เว้นแต่ในกรณีที่มีการทุจริต การที่จำเลยที่ 1 รับจ้างขนส่งสินค้าให้โจทก์เพื่อส่งไปยังกรุงเทพมหานครตั้งแต่วันที่ 3 เมษายน 2538ซึ่งโจทก์หรือผู้รับสินค้าของโจทก์สามารถติดต่อรับได้ที่สาขากรุงเทพมหานครของจำเลยที่ 1 ตั้งแต่วันที่ 4เมษายน 2538 แต่เนื่องจากจำเลยที่ 1 ไม่สามารถติดต่อกับบริษัทผู้รับสินค้าดังกล่าวได้ จึงได้เก็บสินค้าของโจทก์ไว้เป็นเวลานาน 1 ปี หลังจากนั้นได้ส่งสินค้าดังกล่าวไปที่สำนักงานใหญ่ของจำเลยที่ 1 ซึ่งอยู่ที่จังหวัดภูเก็ตแสดงว่าสินค้าของโจทก์มิได้สูญหายหรือบุบสลายอันเนื่องมาจากการขนส่ง ทั้งโจทก์บรรยายฟ้องว่าได้ว่าจ้างจำเลยที่ 1ขนส่งสินค้า เมื่อบริษัทผู้รับสินค้าแจ้งว่าไม่ได้รับสินค้าจากจำเลยทั้งสี่ โจทก์ได้ให้พนักงานติดตามสินค้าไปยังบริษัทจำเลยที่ 1 จำเลยที่ 4 รับจะตรวจสอบสินค้าให้เมื่อไม่ได้สินค้าคืนจึงฟ้องเป็นคดีนี้ให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันส่งมอบสินค้าคืน ถ้าคืนไม่ได้ให้ใช้ราคาหาได้ฟ้องเรียกค่าเสียหายเพราะเหตุสินค้าสูญหายหรือบุบสลายหรือเรียกค่าเสียหายอย่างอื่นอันเป็นการใช้สิทธิตามสัญญารับขนไม่ จึงไม่อาจนำอายุความ 1 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 624 มาใช้บังคับได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 โดยจำเลยที่ 2 ที่ 3 และที่ 4ในฐานะกรรมการได้ตกลงรับขนสินค้าเสื้อผ้าสำเร็จรูปรองเท้า กระเป๋า ยี่ห้ออดิด๊าส จำนวน 17 กล่องราคา 325,345 บาท จากโจทก์ เพื่อนำไปส่งให้แก่บริษัทเซ็นทรัลอินเตอร์เนชั่นแนลมาร์เก็ตติ้ง จำกัดที่กรุงเทพมหานคร ต่อมาเมื่อประมาณเดือนมิถุนายน 2538โจทก์ได้รับแจ้งจากบริษัทเซ็นทรัลอินเตอร์เนชั่นแนลมาร์เก็ตติ้งจำกัด ว่า ยังไม่ได้รับสินค้าจากจำเลยทั้งสี่ การกระทำของจำเลยทั้งสี่ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหายขอบังคับให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันส่งมอบเสื้อผ้าสำเร็จรูป รองเท้า กระเป๋ายี่ห้ออดิด๊าส จำนวน 17 กล่อง คืนโจทก์ หากคืนไม่ได้ให้ใช้ราคาแทนเป็นเงินจำนวน 325,345 บาท
จำเลยที่ 1 ให้การว่า สินค้าที่โจทก์ให้จำเลยที่ 1ขนส่งนั้นส่งถึงสำนักงานของจำเลยที่ 1 ที่กรุงเทพมหานครตั้งแต่วันที่ 4 เมษายน 2538 แต่ไม่มีผู้ใดไปรับสินค้าทั้ง ๆ ที่จำเลยที่ 1 ได้แจ้งให้โจทก์ทราบแล้ว ยังไม่ทราบว่าเก็บรักษาอยู่ที่ใดและจะสูญหายไปแล้วหรือไม่ ยังไม่อาจตรวจสอบได้สินค้ารายนี้เป็นสินค้าเก่าและชำรุดมีราคาไม่เกิน 5,000 บาทฟ้องโจทก์ขาดอายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 624 แล้ว เพราะฟ้องเกิน 1 ปี นับแต่วันที่ 4 เมษายน 2538อันเป็นวันที่ควรจะได้ส่งมอบให้แก่ผู้รับปลายทางได้ ขอให้ยกฟ้อง
จำเลยที่ 2 และที่ 4 ให้การว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องจำเลยที่ 2 ที่ 3 และที่ 4 เป็นการส่วนตัว ขอให้ยกฟ้อง
จำเลยที่ 3 ขาดนัดยื่นคำให้การ
จำเลยที่ 2 ที่ 3 และที่ 4 ขาดนัดพิจารณา
ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว วินิจฉัยว่า คดีโจทก์ไม่ขาดอายุความจำเลยที่ 1 ต้องคืนสินค้าตามฟ้องโจทก์ ถ้าคืนไม่ได้ต้องใช้ราคาแทนแต่โจทก์ได้ส่วนลดร้อยละ 25 จำเลยที่ 1 จึงต้องรับผิดชำระราคาสินค้าเพียง 244,008.75 บาท และจำเลยที่ 2 ที่ 3 และที่ 4 ไม่ต้องรับผิดต่อโจทก์เป็นส่วนตัว พิพากษาให้จำเลยที่ 1 คืนเสื้อผ้าสำเร็จรูป รองเท้า กระเป๋า ยี่ห้ออดิด๊าส จำนวน 17 กล่อง แก่โจทก์ ในสภาพเรียบร้อยใช้การได้ดี หากคืนไม่ได้ใช้ราคาแทนจำนวน 244,008.75 บาท ยกฟ้องจำเลยที่ 2 ที่ 3 และที่ 4
จำเลยที่ 1 อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ภาค 3 พิพากษายืน
จำเลยที่ 1 ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “คดีมีปัญหาวินิจฉัยตามฎีกาของจำเลยที่ 1 เพียงว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 624 หรือไม่ ซึ่งบทบัญญัติของกฎหมายดังกล่าวมีความว่า ในข้อความรับผิดของผู้ขนส่งในการที่ของสูญหายหรือบุบสลายหรือส่งชักช้านั้น ท่านห้ามมิให้ฟ้องเมื่อพ้นกำหนดปีหนึ่งนับแต่ส่งมอบ หรือปีหนึ่งนับแต่วันที่ควรจะได้ส่งมอบ เว้นแต่ในกรณีที่มีการทุจริตเป็นที่เห็นได้ว่า บทบัญญัติดังกล่าวใช้บังคับแก่ความรับผิดของผู้ขนส่งในการที่ของสูญหายหรือบุบสลายหรือส่งชักช้าเนื่องจากการขนส่งอันเป็นความรับผิดตามสัญญาขนส่ง แต่จำเลยที่ 1ให้การว่า จำเลยที่ 1 รับจ้างขนส่งสินค้าให้โจทก์เพื่อไปส่งยังกรุงเทพมหานครตั้งแต่วันที่ 3 เมษายน 2538 ซึ่งสินค้าสามารถส่งไปถึงสำนักงานของจำเลยที่ 1 ที่กรุงเทพมหานครตั้งแต่วันที่4 เมษายน 2538 โจทก์หรือผู้รับสินค้าของโจทก์สามารถติดต่อรับได้ตั้งแต่วันที่ 4 เมษายน 2538 และปรากฏจากคำเบิกความของจำเลยที่ 4 ซึ่งเป็นกรรมการผู้จัดการจำเลยที่ 1 ว่าเมื่อวันที่ 3 เมษายน 2538 จำเลยที่ 1 สาขาหาดใหญ่ได้รับสินค้าจากโจทก์จำนวน 17 กล่องเมื่อสาขาของจำเลยที่ 1 ที่กรุงเทพมหานครได้รับสินค้าแล้วได้โทรศัพท์ติดต่อไปยังบริษัทผู้รับสินค้าที่กรุงเทพมหานคร แต่ไม่สามารถติดต่อได้ จึงได้เก็บสินค้าของโจทก์ไว้เป็นเวลานาน 1 ปี หลังจากนั้นได้ส่งสินค้าดังกล่าวไปที่สำนักงานใหญ่ของจำเลยที่ 1 ซึ่งอยู่ที่จังหวัดภูเก็ตแสดงว่าสินค้าของโจทก์มิได้สูญหายหรือบุบสลายอันเนื่องมาจากการขนส่ง และฟ้องของโจทก์ได้บรรยายว่า ได้ว่าจ้างจำเลยที่ 1ขนส่งสินค้า เมื่อบริษัทผู้รับสินค้าแจ้งว่าไม่ได้รับสินค้าจากจำเลยทั้งสี่ โจทก์ได้ให้พนักงานติดตามสินค้าไปยังบริษัทจำเลยที่ 1 จำเลยที่ 4 รับจะตรวจสอบสินค้าให้เมื่อไม่ได้สินค้าคืนจึงฟ้องเป็นคดีนี้ให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันส่งมอบสินค้าคืน ถ้าคืนไม่ได้ให้ใช้ราคา จึงหาได้ฟ้องเรียกค่าเสียหายเพราะเหตุสินค้าสูญหายหรือบุบสลายหรือเรียกค่าเสียหายอย่างอื่นอันเป็นการใช้สิทธิตามสัญญารับขนไม่ กรณีจึงไม่อาจนำอายุความ 1 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 624มาใช้บังคับได้ ที่ศาลล่างทั้งสองวินิจฉัยว่าฟ้องโจทก์ไม่ขาดอายุความนั้นชอบแล้ว ฎีกาของจำเลยที่ 1 ฟังไม่ขึ้น”
พิพากษายืน
