แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ตั้งโป๊ะจับปลาโดยไม่ได้เสียค่าที่แลค่าเครื่องมือเป็นผิดตาม พ.ร.บ.อากรค่าน้ำ ม.18 และ 19 แต่ ม.19 เป็นบทหนักต้องลงโทษตาม ม.19 บทเดียว การที่ศาลบังคับให้จำเลยใช้เงินค่าสินบนนำจับตาม พ.ร.บ.อากรค่าน้ำนั้น ถ้าจำเลยไม่ใช้ต้องจำแทนเหมือนเงินค่าพินัยธรรมดา
ย่อยาว
ได้ความว่านายเล่ายึ่จำเลยได้ให้นายกิมฉังจำเลยเป็นผู้จัดการทำโป๊ะและจับปลาแทน นายกิมฉังได้ไปขออนุญาตเสียค่าที่และค่าเครื่องมือในการทำโป๊ะต่อกรมการอำเภอ ๆ สังว่าให้นำใบอนุญาตเก่าไปแสดงก่อน แต่นายกิมฉังไม่ทำตามกลับลงมือสร้างโป๊ะและจับปลาไปก่อนโดยยังมิได้รับอนุญาต เจ้าหน้าที่ต้องเสียค่าบำเหน็จนำจับ ๓๐ บาท
ศาลฎีกาตัดสินว่านายกิมฉังจำเลยมีความผิด ๒ บท คือฐานใช้เครื่องมือจับสัตว์น้ำโดยไม่ได้รับอนุญาตตาม ม.๑๘ บทหนึ่งและฐานจับสัตว์น้ำในที่ไม่มีอำนาจตามมาตรา ๑๙ อีกบทหนึ่ง แต่กรรมแลวาระที่นายกิมฉังทำลงเป็นการเลมิดพร้อมกัน จึงลงอาญาตามบทที่หนักคือ ม.๑๙ ส่วนที่จำเลยฎีกาว่าไม่ควรให้จำแทนเงินค่านำจับนั้นเห็นว่า พ.ร.บ.นี้บัญญัติไว้ชัดว่าให้จำไถ่โทษอย่างเงินพินัย จึงพิพากษายืนตามศาลล่างให้ยกฎีกาจำเลยในข้อนี้เสีย
