แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยพยายามลักรถจักรยานยนต์แต่ในการพิจารณาได้ความว่าจำเลยลักชิ้นส่วนของรถจักรยานยนต์ซึ่งเป็นชิ้นส่วนของรถจักรยานยนต์คันเดียวกับที่โจทก์ฟ้องมิใช่เป็นข้อแตกต่างในข้อสาระสำคัญและทั้งจำเลยก็ให้การปฏิเสธว่าไม่ได้กระทำผิดจึงไม่ได้หลงต่อสู้ศาลมีอำนาจพิพากษาลงโทษจำเลยตามข้อเท็จจริงที่ได้ความนี้ได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา192วรรคสอง
ย่อยาว
โจทก์ ฟ้อง ขอให้ ลงโทษ จำเลย ตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335, 80
จำเลย ให้การ ปฏิเสธ
ศาลชั้นต้น พิพากษา ว่า จำเลย มี ความผิด ตาม ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 335(1)(3) แต่ ให้ ลงโทษ ตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335(1)(3)ประกอบ ด้วย มาตรา 80 ตาม คำขอ ของ โจทก์ ให้ จำคุก 2 ปี ลดโทษ ให้ จำเลย1 ใน 4 ตาม ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 คง จำคุก 1 ปี 6 เดือน
จำเลย อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ พิพากษาแก้ เป็น ว่า จำเลย มี ความผิด ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335(1)(3) วรรคสาม ประกอบ ด้วยมาตรา 80 นอกจาก ที่ แก้ คง ให้ เป็น ไป ตาม คำพิพากษา ของ ศาลชั้นต้น
จำเลย ฎีกา
ศาลฎีกา วินิจฉัย ว่า โจทก์ บรรยายฟ้อง ว่า จำเลย งัด สายยูกุญแจ โรง จอดรถ จักรยานยนต์ ของ ผู้เสียหาย ออก แล้ว เข้า ไป ลัก เอารถจักรยานยนต์ ของ ผู้เสียหาย ไป โดยทุจริต จำเลย ลงมือ กระทำ ความผิด แล้วแต่ กระทำ ไป ไม่ตลอด เพราะ มี ผู้ พบ เห็น การกระทำ ของ จำเลย เสีย ก่อนโดย โจทก์ ขอให้ ลงโทษ จำเลย ใน ความผิด ฐาน พยายาม ลัก เอา รถจักรยานยนต์ของ ผู้เสียหาย แสดง ถึง ความ ประสงค์ ให้ ศาล พิพากษา ลงโทษ จำเลยใน การกระทำ นี้ แล้ว การ ที่ ข้อเท็จจริง ปรากฏ ใน การ พิจารณา ว่า จำเลยถอด เอา นอตกลึง ยึด รถจักรยานยนต์ ของ ผู้เสียหาย ไป และ ถอด ดิสเบรก ล้อ หน้าของ รถจักรยานยนต์ คัน ดังกล่าว จน หลุด ออกจาก ที่ เดิม แต่ ยัง ไม่ หลุด จากตัว รถจักรยานยนต์ แตกต่าง กับ ข้อเท็จจริง ที่ กล่าว ใน ฟ้อง กล่าว คือโจทก์ ฟ้อง ว่า จำเลย พยายาม ลัก รถจักรยานยนต์ แต่ ใน การ พิจารณาได้ความ ว่า จำเลย ลัก ชิ้นส่วน ของ รถจักรยานยนต์ ซึ่ง เป็น ชิ้นส่วน ของรถจักรยานยนต์ คัน เดียว กัน กับ ที่ โจทก์ ฟ้อง นั่นเอง จึง มิใช่ เป็นข้อแตกต่าง ใน ข้อ สาระสำคัญ และ ทั้ง จำเลย ก็ ให้การ ปฏิเสธ ว่า ไม่ได้ กระทำความผิด จึง ไม่ได้ หลงต่อสู้ ศาล มีอำนาจ พิพากษา ลงโทษ จำเลย ตามข้อเท็จจริง ที่ ได้ความ นี้ ได้ ตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 192 วรรคสอง
พิพากษายืน
