แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
พฤตติการณ์ที่ถือว่าเช่าเพื่อทำการค้าเป็นส่วนใหญ่
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานขึ้นค่าเช่าตาม พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า
ได้ความว่า เดิมนายประชากรโรงเรียนประจำจังหวัดเช่าห้องแถวจำเลยเป็นที่อยู่ ๒ ห้อง ค่าเช่าห้องละ ๒.๕๐ บาท เมื่อนายประชาแต่งงานแล้วได้เปิดร้านค้าขายเครื่องเรือนและของเบ็ตเตล็ต ใช้ชื่อว่าร้านศรีประภา มีสินค้าประมาณ ๑๐๐๐ บาทและได้เสียภาษีการค้ามาทุกปี
ศาลจังหวัดสุรินทร์เห็นว่า นายประชาใช้เป็นที่อยู่อาศัยเป็นส่วนใหญ่ จำเลยขึ้นค่าเช่าจึงพิพากษาลงโทษ
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่า นายประชาไม่ได้ใช้เป็นที่อยู่อาศัยเป็นส่วนใหญ่ จึงพิพากษายกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การที่นายประชาได้เปิดห้องแถวเป็นร้านค้าขายเครื่องเขียนและสินค้าเบ็ตเตล็ดมีสินค้าราคาราว ๑๐๐๐ บาทได้ยกป้ายร้านและเสียค่าภาษีมาทุกปีนั้น แสดงว่าใช้เป็นร้านค้าเป็นส่วนใหญ่ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
