แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
พฤตติการณ์ที่ถือว่าจำเลยไม่มีความผิดฐานเบิกความเท็จ
ย่อยาว
เดิมจำเลยชนะความโจทก์เรื่องขอให้ขับไล่ออกจากที่ดินแปลงหนึ่ง คดีถึงที่สุด เรื่องนี้ได้มีการออกหมายบังคับโจทก์ให้รื้อสิ่งปลูกสร้างออกจากที่ราบพิพาทหลายครั้งมาแล้ว ในชั้นหลังนี้ศาลชั้นต้นบังคับให้รื้อให้เสร็จภายใน ๑๐ วัน ครั้นครบ ๑๐ วันจำเลยได้มายื่นคำร้องขอให้ออกหมายจับ ศาลจึงให้จำเลยสาบานตัวแล้วจดถ้อยคำไว้ว่า ได้ไปตรวจดูสถานที่แล้วไม่เห็นมีการรื้อถอนสิ่งใดไปเลย ศาลจึงออกหมายจับโจทก์ ๆ จึงฟ้องหาว่าจำเลยเบิกความเท็จ
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์เห็นว่าโจทก์ได้รื้อสิ่งปลูกสร้างออกไปจากที่พิพาทแล้วหลายอย่าง เมื่อจำเลยให้การต่อศาลว่ายังไม่ได้รื้ออะไรเลยจึงเป็นเท็จในข้อสำคัญ พิพากษาลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญา ม.๑๕๕
ศาลฎีกาตัดสินว่า ที่จำเลยให้ถ้อยคำเช่นนี้มีเหตุผลให้เห็นได้ว่า โจทก์ไม่ได้รื้อถอนในระหว่างที่ศาลออกหมายบังคับครั้งหลัง คือภายใน ๑๐ วันนั้นเอง และตามข้อเท็จจริงก็หาได้ความว่าในครั้งหลังนี้โจทก์ได้รื้อถอนสิ่งไรไปตามคำบังคับของศาลไม่ เมื่อเป็นเช่นนี้จำเลยก็มิได้กล่าวเท็จ จึงพิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์
