แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายร่างกายเขาถึงตายโดยไม่เจตนาฆ่า ตามก.ม.ลักษณะอาญาม.251 ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยทำร้ายร่างกายบาดเจ็บ ศาลก็ลงโทษจำเลยตามม.254 ได้ตาม ป.วิธีพิจารณาความอาญามาตรา 192 วรรคท้าย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยได้ใช้ไม้แก่นตีตายไลที่ขาและศีร์ษะบาดเจ็บสาหัส ๒ แห่ง (บาดแผลสำคัญคือตรงศีร์ษะด้านขวาแตกยาว ๕ ซม.กว้าง ๑ซม. ลึกถึงกระโหลกศีร์ษะ) โดยไม่เจตนาฆ่า แต่นายไลตายเพราะพิษบาดแผลนั้น ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา ม.๒๕๑
จำเลยให้การว่ากระทำโดยป้องกันตัว จำเลยไม่ได้ตายเพราะพิษบาดแผล
ศาลฎีกาเห็นด้วยกับศาลล่างทั้งสองที่ฟังว่าการกระทำของจำเลยไม่เป็นป้องกัน
ศาลชั้นต้นเห็นว่าตายเพราะพิษบาดแผลที่จำเลยทำร้ายผิดตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๕๑,๕๔ คงจำคุก ๒ ปี
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าโจทก์สืบไม่ได้ว่าตายเพราะพิษบาดแผลแก้เป็นลงโทษจำเลยฐานทำร้ายร่างกายตามมาตรา ๒๕๔,๕๙ คงจำคุก ๑ปี
โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษจำเลยตามศาลชั้นต้น
ศาลฎีกาเห็นด้วยกับศาลอุทธรณ์ที่โจทก์สืบให้เชื่อยังไม่ได้ว่าตายเพราะพิษบาดแผล และแผลก็เป็นเพียงบาดเจ็บธรรมดา ไม่ถึงสาหัสดังฟ้อง แผลที่ควรเพ่งเล็งก็คือที่ศีร์ษะซึ่งนายสุวัฒน์ว่าเพียงหนังขาด กระโหลกไม่แตกดังนี้
จึงยังฟังไม่ได้ว่าผู้ตายตายเพราะพิษบาดแผลที่จำเลย กระทำร้าย พิพากษายืน
