แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ประกาศว่าด้วยพนักงานเจ้าหน้าที่ในเรื่องจดทะเบียนบุริมสิทธิฯลฯ ลงวันที่ 28 มิถุนายน พ.ศ.2473 ข้อ 1
สัญญาขายฝากห้องแถวที่ปลูกสร้างลงบนที่ดินซึ่งมีโฉนดแล้วต้องทำและจดทะเบียนที่พนักงานเจ้าหน้าที่แผนกที่ดินจึงจะสมบูรณ์ทำสัญญาขายฝากกันที่อำเภอใช้ไม่ได้ เป็นโมฆะ
ย่อยาว
ได้ความว่าเดิมโจทก์ฟ้องจำเลยเรียกค่าเช่าที่ดินค้างชำระ โดยจำเลยทำสัญญาเช่าที่ดินปลูกห้องแถว จำเลยทำยอมแล้วไม่ใช้เงินให้โจทก์ ๆ จึงยึดห้องแถวของจำเลยซึ่งปลูกอยู่ในที่ดินของโจทก์ ผู้ร้องคัดค้านว่าจำเลยได้ทำสัญญาขายฝากแก่ผู้ร้องไว้ ๑๕๐๐ บาท ขอให้ถอนการยึด
ศาลชั้นต้นสั่งว่าโจทก์เป็นผู้มีบุริมสิทธิในห้องแถวตาม ม.๒๖๑ แห่งประมวลแพ่งฯจึงให้ยกคำร้องของผู้ร้องเสีย
ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าที่ศาลเดิมยกม.๒๖๑ ขึ้นวินิจฉัยว่าโจทก์มีบุริมสิทธิเหนือห้องแถวรายนี้ ยังไม่ถูก เพราะไม่ใช่กรณีระวางเจ้าหนี้ต่อเจ้าหนี้เรื่องเฉลี่ยทรัพย์ของลูกหนี้ แต่สัญญาขายฝากระวางผู้ร้องกับจำเลยเป้นโมฆะตามม.๔๕๖ เพราะมิได้ทำเป็นหนังสือและจดทะเบียนต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ให้ถูกต้อง ฉะนั้นกรรมสิทธิในห้องแถวจึงยังไม่ตกไปยังผู้ร้อง จึงให้ยกคำร้องของผู้ร้องเสีย
ผู้ร้องฎีกาว่าที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าสัญญาขายฝากเป็นโมฆะนั้นเป็นการนอกประเด็น
ศาลฎีกาเห็นว่าประเด็นของเรื่องมีอยู่ว่าโจทก์หรือผู้ร้องจะมีสิทธิดีกว่ากันในทรัพย์รายพิพาท ก็การที่ผู้ร้องร้องขอให้ถอนการยึดนั้นก็โดยเหตุที่ผู้ร้องอ้างว่าตนมีกรรมสิทธิในทรัพย์รายพิพาท ฉะนั้นที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าผู้ร้องไม่ได้กรรมสิทธิในห้องแถวเพราะการขายฝากทำกันที่อำเภอเป็นโมฆะ ผิดด้วย ม.๑๑๕ และ ๔๕๖ ประกอบด้วยประกาศว่าด้วยพนักงานเจ้าหน้าที่ในเรื่องจดทะเบียนบุริมสิทธิ ฯลฯ จึงไม่เป็นการนอกประเด็น เพราะห้องแถวนี้ปลูกอยู่ในที่ดินที่มีโฉนดแล้ว การทำสัญญาขายฝากที่อำเภอจึงใช้ไม่ได้ จึงให้ยกฎีกาของผู้ร้องเสีย
