แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
“” เป็นเครื่องหมายการค้าที่ประกอบด้วยภาคส่วนอักษรโรมัน “W” และภาคส่วนคำภาษาอังกฤษว่า “HOTELS” โดยคำว่า “HOTELS” เป็นคำธรรมดาที่มีความหมายปรากฏในพจนานุกรมและเป็นที่รับรู้กันทั่วไปว่าหมายถึง โรงแรม สำหรับภาคส่วนอักษรโรมัน “W” วางอยู่ตรงกลางของเครื่องหมายการค้า มีขนาดใหญ่กว่าภาคส่วนคำว่า “HOTELS” มาก หากมองภาพรวมของเครื่องหมายการค้าจะเห็นตัวอักษร “W” เด่นชัดกว่าภาคส่วนคำว่า “HOTELS” มาก ถือได้ว่า ภาคส่วน “W” เป็นสาระสำคัญของเครื่องหมายการค้านี้ เมื่อพิจารณาเปรียบเทียบอักษร “W” ในเครื่องหมายการค้าของโจทก์กับตัวอักษรโรมันดับเบิลยูในรูปแบบต่าง ๆ ที่มีการใช้อยู่ทั่วไปแล้ว แทบไม่พบความแตกต่างจากตัวอักษรดับเบิลยูตัวพิมพ์ใหญ่ธรรมดา จึงไม่อาจถือว่าอักษร “W” ในเครื่องหมายการค้าของโจทก์เป็นตัวหนังสือที่ประดิษฐ์ขึ้นอันจะมีลักษณะบ่งเฉพาะตาม พ.ร.บ.เครื่องหมายการค้า พ.ศ.2534 มาตรา 7 วรรคสอง (3) (เดิม) ประกอบกับภาคส่วน “W” ที่เป็นสาระสำคัญนั้น เป็นส่วนเครื่องหมายการค้าที่เป็นตัวหนังสือ ไม่ใช่ส่วนที่เป็นคำหรือข้อความตามมาตรา 7 วรรคสอง (1) หรือ (2) (เดิม) ที่อาจพิสูจน์ลักษณะบ่งเฉพาะโดยการใช้ได้ตามมาตรา 7 วรรคสาม (เดิม) จึงไม่จำต้องวินิจฉัยพยานหลักฐานที่โจทก์นำสืบในเรื่องการใช้เครื่องหมายการค้าแต่อย่างใด ดังนี้ เมื่ออักษร “W” ในเครื่องหมายการค้าตามคำขอของโจทก์ทั้งสามคำขอถือเป็นส่วนสาระสำคัญของเครื่องหมายการค้า แต่ไม่มีลักษณะบ่งเฉพาะ อันไม่มีลักษณะอันพึงรับจดทะเบียนตามมาตรา 6 ถือว่าเครื่องหมายการค้า “” ไม่มีลักษณะบ่งเฉพาะ ไม่มีลักษณะอันพึงรับจดทะเบียน เป็นเหตุต้องปฏิเสธไม่รับจดทะเบียนตามมาตรา 16 แห่ง พ.ร.บ ดังกล่าว
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ศาลมีคำสั่งเพิกถอนคำสั่งของนายทะเบียนและคำวินิจฉัยของคณะกรรมการเครื่องหมายการค้าที่ปฏิเสธไม่รับจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าตามคำขอเลขที่ 667721, 667722 และ 667723 และให้นายทะเบียนรับจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าเลขที่ 667721, 667722 และ 667723 ของโจทก์
จำเลยให้การขอให้ยกฟ้อง
ศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลางพิพากษาให้เพิกถอนคำสั่งของนายทะเบียนเครื่องหมายการค้าและคำวินิจฉัยของคณะกรรมการเครื่องหมายการค้าที่ 771/2552, 772/2552 และ 22/2552 ที่ให้ระงับการจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าตามคำขอเลขที่ 667721, 667722 และ 667723 ให้นายทะเบียนเครื่องหมายการค้าดำเนินการเกี่ยวกับคำขอจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าตามคำขอเลขที่ 667721, 667722 และ 667723 ของโจทก์ต่อไป ทั้งนี้ในส่วนคำขอจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าทั้งสามของโจทก์นั้น โจทก์จะต้องแสดงปฏิเสธว่า ไม่ขอถือสิทธิเป็นของตนแต่ผู้เดียวในอันที่จะใช้อักษรโรมัน “W” ค่าฤชาธรรมเนียมให้เป็นพับ
โจทก์และจำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงที่คู่ความไม่โต้แย้งกันในชั้นอุทธรณ์รับฟังได้ว่า เมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม 2550 โจทก์ยื่นคำขอจดทะเบียนเครื่องหมายการค้า ” ” จำนวน 3 คำขอ คือ คำขอเลขที่ 667721 ใช้กับสินค้าในจำพวกที่ 20 รายการสินค้า เขาสัตว์ กล่องที่ทำจากไม้หรือพลาสติก เก้าอี้ กรอบรูป เบาะนั่ง ม้านั่งยาว ที่แขวนเสื้อ กระจก ถังขยะ (ไม่ได้ทำด้วยโลหะ) วงแหวนแขวนผ้าม่าน กระดูกปลาวาฬ โซฟา คำขอเลขที่ 667722 ใช้กับสินค้าในจำพวกที่ 21 รายการสินค้า ที่เปิดขวด แปรงสีฟัน เหยือกเบียร์ แม่พิมพ์ขนมเค้ก กล่องใส่ลูกกวาดที่ไม่ได้ทำด้วยโลหะมีค่า ตะเกียบ ที่กรองกาแฟที่ไม่ได้ใช้ไฟฟ้า แปรงล้างจาน ถังใส่น้ำแข็ง และคำขอเลขที่ 667723 ใช้กับสินค้าในจำพวกที่ 24 รายการสินค้า ผ้าไหม ผ้าลินิน ปลอกหมอน ผ้าคลุมเตียง ผ้าขนสัตว์ ผ้าคลุมโต๊ะ (ที่ไม่ได้ทำจากกระดาษ) ผ้าใช้เช็ดเครื่องสำอางทำด้วยสิ่งทอ กำมะหยี่ ผ้าถักมือ นายทะเบียนพิจารณาแล้วมีคำสั่งว่าคำขอเลขที่ 667721 และ 667722 นั้น มีบางส่วนไม่มีลักษณะบ่งเฉพาะตามมาตรา 17 ขอให้ยื่นหนังสือแบบ ก.12 ภายใน 90 วัน เพื่อแสดงว่าจะไม่ขอถือเป็นสิทธิของตนแต่เพียงผู้เดียวที่จะใช้อักษรโรมัน “W” ส่วนคำขอเลขที่ 667723 มีคำสั่งว่าบางส่วนไม่มีลักษณะบ่งเฉพาะตามมาตรา 17 ขอให้ยื่นแบบ ก.12 ภายใน 90 วัน เพื่อแสดงว่าจะไม่ขอถือเป็นสิทธิของตนแต่เพียงผู้เดียวที่จะใช้อักษรโรมัน “W” และแจ้งว่าคำขอจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าของโจทก์เหมือนหรือคล้ายกับเครื่องหมายการค้าของบุคคลอื่นที่นายทะเบียนมีคำสั่งให้ประกาศโฆษณาตามมาตรา 29 แล้ว คือ คำขอเลขที่ 643769 โจทก์ยื่นอุทธรณ์ต่อคณะกรรมการเครื่องหมายการค้า คณะกรรมการเครื่องหมายการค้าพิจารณาแล้วมีคำวินิจฉัยว่าตามคำขอเลขที่ 667721, 667722 และ 667723 นั้น ให้ระงับการจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าโดยให้เหตุผลว่าเครื่องหมายการค้าของโจทก์ ภาคส่วนอักษรโรมัน “W” ซึ่งมีขนาดใหญ่ถือเป็นสาระสำคัญของเครื่องหมาย นับว่าเป็นอักษรธรรมดาที่มิได้ประดิษฐ์ให้มีลักษณะพิเศษ ไม่มีลักษณะบ่งเฉพาะตามมาตรา 7 วรรคสอง (3) (เดิม) จึงไม่ชอบที่จะจดทะเบียนได้ ส่วนหลักฐานอื่น ๆ ที่ยื่นมานั้นไม่เพียงพอที่จะรับฟังว่ามีการจำหน่าย เผยแพร่ โฆษณาอย่างต่อเนื่องเป็นระยะเวลานานพอสมควรจนทำให้สาธารณชนทั่วไป หรือสาธารณชนในสาขาที่เกี่ยวข้องในประเทศไทยรู้จัก และเข้าใจว่าสินค้าดังกล่าวแตกต่างไปจากสินค้าอื่น ๆ ตามสำเนาคำวินิจฉัยอุทธรณ์คณะกรรมการเครื่องหมายการค้าที่ 771/2552, 772/2552 และ 22/2552 สำหรับปัญหาที่ศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลางวินิจฉัยว่า เครื่องหมายการค้า ” ” กับเครื่องหมายการค้าคำว่า “HOTEL TEX” ไม่เหมือนหรือคล้ายกันจนอาจทำให้สาธารณชนสับสนหลงผิดในความเป็นเจ้าของหรือแหล่งกำเนิดของสินค้านั้น เมื่อไม่มีคู่ความฝ่ายใดอุทธรณ์ปัญหานี้จึงเป็นอันยุติ
มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของจำเลยว่า อักษรโรมัน “W” ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องหมายการค้า ” ” ตามคำขอจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าเลขที่ 667721, 667722 และ 667723 เป็นสาระสำคัญของเครื่องหมายการค้า ซึ่งไม่มีลักษณะบ่งเฉพาะ อันเป็นเหตุให้ต้องปฏิเสธไม่รับจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าตามคำขอดังกล่าวตามพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า พ.ศ.2534 มาตรา 16 หรือไม่ เมื่อพิจารณาเครื่องหมายการค้า ” ” ตามคำขอจดทะเบียนทั้งสามคำขอแล้ว เห็นได้ว่า เป็นเครื่องหมายการค้าที่ประกอบด้วยสองภาคส่วน คือ ภาคส่วนอักษรโรมัน “W” และภาคส่วนคำภาษาอังกฤษว่า “HOTELS” โดยคำว่า “HOTELS” เป็นคำธรรมดาที่มีความหมายปรากฏในพจนานุกรมและเป็นที่รับรู้กันทั่วไปว่าหมายถึง โรงแรม สำหรับภาคส่วนอักษรโรมัน “W” วางอยู่ตรงกลางของเครื่องหมายการค้า มีขนาดใหญ่กว่าภาคส่วนคำว่า “HOTELS” มาก หากมองภาพรวมของเครื่องหมายการค้า ” ” จะเห็นตัวอักษร “W” เด่นชัดกว่าภาคส่วนคำว่า “HOTELS” มาก ถือได้ว่า ภาคส่วน “W”เป็นสาระสำคัญของเครื่องหมายการค้านี้ และปรากฏตัวอักษร “W” ในเครื่องหมายการค้าตามคำขอจดทะเบียนของโจทก์มีลักษณะเป็นตัวพิมพ์ใหญ่ธรรมดา แม้โจทก์จะพยายามนำสืบว่ามีการสร้างสรรค์ตัวอักษร “W” ให้มีลักษณะพิเศษ โดยออกแบบให้ชัดเจนในส่วนปลายแหลมของตัวอักษร แตกต่างจากรูปแบบตัวอักษรดับเบิลยูที่ใช้ทั่วไป แต่เมื่อพิจารณาเปรียบเทียบอักษร “W” ในเครื่องหมายการค้าของโจทก์ กับตัวอักษรโรมันดับเบิลยูในรูปแบบต่าง ๆ ที่มีการใช้อยู่ทั่วไปแล้ว เห็นได้ว่ามีความแตกต่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากแยกพิจารณาโดยไม่ได้นำมาวางเทียบกันก็แทบไม่พบความแตกต่างจากตัวอักษรดับเบิลยูตัวพิมพ์ใหญ่ธรรมดา จึงไม่อาจถือว่าอักษร “W” ในเครื่องหมายการค้าของโจทก์เป็นตัวหนังสือที่ประดิษฐ์ขึ้นอันจะมีลักษณะบ่งเฉพาะตามพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า พ.ศ.2534 มาตรา 7 วรรคสอง (3) (เดิม) ประกอบกับเครื่องหมายการค้าในภาคส่วน “W” ที่เป็นสาระสำคัญนั้น เป็นส่วนเครื่องหมายการค้าที่เป็นตัวหนังสือ ไม่ใช่ส่วนที่เป็นคำหรือข้อความตามมาตรา 7 วรรคสอง (1) หรือ (2) (เดิม) ที่อาจพิสูจน์ลักษณะบ่งเฉพาะโดยการใช้ได้ตามมาตรา 7 วรรคสาม (เดิม) จึงไม่จำต้องวินิจฉัยพยานหลักฐานที่โจทก์นำสืบในเรื่องการใช้เครื่องหมายการค้าแต่อย่างใด ดังนี้ เมื่ออักษร “W” ในเครื่องหมายการค้าตามคำขอของโจทก์ทั้งสามคำขอถือเป็นส่วนสาระสำคัญของเครื่องหมายการค้า แต่ไม่มีลักษณะบ่งเฉพาะ อันไม่มีลักษณะอันพึงรับจดทะเบียนตามมาตรา 6 ถือว่าเครื่องหมายการค้า ” ” ไม่มีลักษณะบ่งเฉพาะ ไม่มีลักษณะอันพึงรับจดทะเบียน เป็นเหตุต้องปฏิเสธไม่รับจดทะเบียนตามมาตรา 16 แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว และกรณีไม่จำต้องวินิจฉัยอุทธรณ์ของโจทก์ที่ว่าโจทก์ต้องแสดงปฏิเสธว่าไม่ขอถือเป็นสิทธิของตนแต่ผู้เดียวในอันที่จะใช้อักษรโรมัน “W” ในเครื่องหมายการค้าทั้งสามคำขอของโจทก์หรือไม่ อีกต่อไป เพราะไม่ทำให้ผลของคดีเปลี่ยนแปลง ที่ศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลางพิพากษาให้รับจดทะเบียนเครื่องหมายการค้าตามคำขอของโจทก์โดยโจทก์จะต้องแสดงปฏิเสธว่าไม่ขอถือเป็นสิทธิของตนแต่ผู้เดียวในอันที่จะใช้อักษรโรมัน “W” นั้น ไม่ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกาแผนกคดีทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศ อุทธรณ์ของจำเลยฟังขึ้น ส่วนอุทธรณ์ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น
พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์ ค่าฤชาธรรมเนียมทั้งสองชั้นศาลให้เป็นพับ
