แหล่งที่มา : สำนักวิชาการ
ย่อสั้น
คำสั่งของศาลล้มละลายกลางที่ให้ยกคำร้องขอขยายระยะเวลาอุทธรณ์ไม่ใช่คำพิพากษาหรือคำสั่งอย่างหนึ่งอย่างใดที่ได้รับยกเว้นให้อุทธรณ์ได้ตาม พ.ร.บ.จัดตั้งศาลล้มละลายและวิธีพิจารณาคดีล้มละลายฯ มาตรา 24 อุทธรณ์ของจำเลยจึงเป็นอุทธรณ์ที่ต้องห้าม และเมื่อไม่มีเหตุที่จะรับคดีนี้ไว้พิจารณาพิพากษาตาม พ.ร.บ.จัดตั้งศาลล้มละลายและวิธีพิจารณาคดีล้มละลายฯ มาตรา 26 วรรคสี่ ศาลฎีกาจึงไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยไว้พิจารณา
ย่อยาว
คดีสืบเนื่องมาจากศาลล้มละลายกลางมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์ของจำเลยเด็ดขาด
จำเลยยื่นคำร้องขอขยายระยะเวลาอุทธรณ์ 30 วัน ต่อศาลจังหวัดเชียงใหม่ที่ลูกหนี้มีภูมิลำเนา โดยขอให้ศาลจังหวัดเชียงใหม่ส่งคำร้องไปยังศาลล้มละลายกลางอ้างว่าเดินทางไปยื่นคำร้องที่ศาลล้มละลายกลางไม่ทัน
ศาลล้มละลายกลางมีคำสั่งว่า ตามคำร้องไม่ต้องด้วยพฤติการณ์พิเศษ ประกอบกับศาลจังหวัดเชียงใหม่ไม่มีอำนาจรับคำร้องขอขยายระยะเวลาอุทธรณ์ของจำเลยตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลล้มละลายและวิธีพิจารณาคดีล้มละลาย พ.ศ.2542 มาตรา 8 จึงไม่อนุญาตให้ขยายระยะเวลาอุทธรณ์ ยกคำร้อง
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีล้มละลายวินิจฉัยว่า จำเลยอุทธรณ์เรื่องขอขยายระยะเวลาอุทธรณ์โดยยื่นอุทธรณ์เมื่อวันที่ 22 ธันวาคม 2547 จึงต้องบังคับตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลล้มละลายและวิธีพิจารณาคดีล้มละลาย พ.ศ.2542 มาตรา 24 ที่แก้ไขเพิ่มเติม โดยพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลล้มละลายและวิธีพิจารณาคดีล้มละลาย (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2547 มาตรา 3
ดังนี้ คำสั่งของศาลล้มละลายกลางที่ให้ยกคำร้องขอขยายระยะเวลาอุทธรณ์ไม่ใช่คำพิพากษาหรือคำสั่งอย่างหนึ่งอย่างใดที่ได้รับยกเว้นให้อุทธรณ์ อุทธรณ์ของจำเลยจึงเป็นอุทธรณ์ที่ต้องห้ามตามบทบัญญัติดังกล่าว และศาลฎีกาพิจารณาแล้วไม่มีเหตุที่จะรับคดีนี้ไว้พิจารณาพิพากษาตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลล้มละลายและวิธีพิจารณาคดีล้มละลาย พ.ศ.2542 มาตรา 26 วรรคสี่”
พิพากษาให้ยกอุทธรณ์ของจำเลย
