แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
จำเลยนำอาวุธมีดสปริงที่จำเลยมีติดตัวอยู่ออกมาโดยมิได้ง้างมีดสปริงออกในลักษณะที่สามารถใช้แทงทำร้ายได้ทั้งมิได้ใช้มีดสปริงขู่เข็ญบังคับให้ผู้เสียหายยอมให้จำเลยกระทำชำเราถือไม่ได้ว่าจำเลยได้ใช้มีดสปริงในการกระทำชำเราผู้เสียหายจำเลยจึงมีความผิดฐานกระทำชำเราเด็กหญิงอายุไม่เกิน15ปีซึ่งมิใช่ภริยาของตนตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา277วรรคแรก
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยกระทำความผิดต่อกฎหมายหลายกรรมต่างกันกล่าวคือจำเลยได้พรากเด็กหญิงน้องแหม่ม กองสูงเนินผู้เสียหาย อายุ 14 ปี ไปเสียจากนายประจวบ กองสูงเนินบิดาและนางสาวดวงพร กองสูงเนิน ผู้ดูแล โดยปราศจากเหตุอันสมควรและเพื่อการอนาจาร และจำเลยได้ข่มขืนกระทำชำเราผู้เสียหายซึ่งมิใช่ภริยาของจำเลย โดยใช้อาวุธมีดสปริง 1 เล่มจี้ขู่เข็ญและใช้กำลังประทุษร้าย โดยผู้เสียหายไม่ยินยอมรวม 2 ครั้งขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 277, 317, 91
จำเลย ให้การรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 277 วรรคสาม, 317 วรรคแรก เรียงกระทงลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 90 (ที่ถูกคือมาตรา 91) จำเลยอายุไม่เกิน 20 ปี เมื่อพิเคราะห์พฤติการณ์แห่งคดีแล้วเห็นว่ายังไม่รุนแรงเกินเหตุ ประกอบกับหลังเกิดเหตุจำเลยรู้สึกสำนึกในความผิดและรับผิดชอบต่อการกระทำโดยแต่งงานอยู่กินฉันสามีภรรยากับผู้เสียหาย เห็นสมควรลดมาตราส่วนโทษลงกระทงละกึ่งหนึ่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 76 ฐานพรากเด็กอายุไม่เกิน 15 ปี จำคุก 1 ปี 6 เดือน ฐานกระทำชำเราเด็กหญิงโดยใช้อาวุธ จำคุก 25 ปี รวมจำคุก 26 ปี 6 เดือน จำเลยให้การรับสารภาพเป็นประโยชน์แก่การพิจารณา นับเป็นเหตุบรรเทาโทษลดโทษให้กึ่งหนึ่งตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 คงจำคุก 13 ปี3 เดือน
จำเลย อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 277 วรรคแรก, 317 วรรคแรกเรียงกระทงลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91 จำเลยอายุไม่เกิน20 ปี เห็นสมควรลดมาตราส่วนโทษให้กึ่งหนึ่ง ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 76 ฐานพรากเด็กอายุไม่เกิน 15 ปี จำคุก 1 ปี 6 เดือนฐานกระทำชำเราเด็กหญิงอายุไม่เกิน 15 ปี ซึ่งมิใช่ภริยาของตนจำคุก 2 ปี รวมจำคุก 3 ปี 6 เดือน จำเลยให้การรับสารภาพเป็นประโยชน์แก่การพิจารณาคดี ลดโทษกึ่งหนึ่งตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 78 จำคุก 1 ปี 9 เดือน ให้รอการลงโทษจำเลยไว้มีกำหนด 3 ปี ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 56
โจทก์ ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “พยานหลักฐานของโจทก์จึงมีน้ำหนักให้ฟังได้แต่เพียงว่า จำเลยได้นำอาวุธมีดสปริงซึ่งจำเลยมีติดตัวอยู่ออกมาเท่านั้น ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จำเลยนำอาวุธมีดสปริงที่จำเลยมีติดตัวอยู่ออกมาโดยมิได้ง้างมีดสปริงออกในลักษณะที่สามารถใช้แทงทำร้ายได้ ทั้งมิได้ใช้อาวุธมีดสปริงขู่เข็ญบังคับให้ผู้เสียหายยอมให้จำเลยกระทำชำเรานั้น ถือไม่ได้ว่าจำเลยได้ใช้อาวุธมีดสปริงในการกระทำชำเราผู้เสียหายที่ศาลอุทธรณ์ภาค 2วินิจฉัยว่าจำเลยมีความผิดฐานกระทำชำเราเด็กหญิงอายุไม่เกิน15 ปี ซึ่งมิใช่ภริยาของตนตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 277 วรรคแรกนั้น ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกาแล้ว”
พิพากษายืน
