แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์เป็นลูกจ้างจำเลย ตำแหน่งพนักงานขับรถยนต์ แผนกยานพาหนะและขนส่ง กองคลังพัสดุ ประจำทำงานในต่างจังหวัด กับเป็นสมาชิกและอนุกรรมการสหภาพแรงงานพนักงานของจำเลย สหภาพแรงงานดังกล่าวได้แจ้งข้อเรียกร้องต่อจำเลยและแต่งตั้งโจทก์เป็นที่ปรึกษา ต่อมาในระหว่างการเจรจาข้อเรียกร้อง จำเลยมีคำสั่งโยกย้ายโจทก์ไปทำงานตำแหน่งพนักงานขับรถยนต์ แผนกบริการและควบคุมยานพาหนะ กองยานพาหนะ ซึ่งต้องประจำทำงานที่กรุงเทพมหานคร ดังนี้ การที่จำเลยมีคำสั่งโยกย้ายโจทก์ดังกล่าวเป็นการฝ่าฝืนต่อ พระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์ พ.ศ. 2518 มาตรา 31 วรรคหนึ่งและการที่จำเลยปรับปรุงโครงสร้างงานใหม่ และจำเป็นต้องโยกย้ายลูกจ้างซึ่งล้นงานไปประจำหน่วยงานอื่นนั้นไม่ใช่เหตุหนึ่งเหตุใดตามมาตรา 31(1) ถึง (4) จำเลยจึงไม่มีอำนาจโยกย้ายหน้าที่การงานของโจทก์ได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นลูกจ้างประจำของจำเลย ตำแหน่งพนักงานขับรถยนต์แผนกยานพาหนะและขนส่ง เมื่อวันที่ ๒๕ ธันวาคม ๒๕๒๗ สหภาพแรงงานพนักงานการปิโตรเลียมแห่งประเทศไทย ซึ่งโจทก์เป็นสมาชิกและอนุกรรมการได้แจ้งข้อเรียกร้องต่อจำเลยโดยแต่งตั้งโจทก์เป็นที่ปรึกษา ต่อมาวันที่ ๑๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๒๘ ซึ่งอยู่ในระหว่างการเจรจาข้อเรียกร้อง จำเลยมีคำสั่งโยกย้ายโจทก์ให้ไปดำรงตำแหน่งพนักงานขับรถยนต์ แผนกบริการและควบคุมยานพาหนะ อันเป็นการฝ่าฝืนต่อพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์ พ.ศ. ๒๕๑๘ ข้อ ๓๑ ขอให้ศาลพิพากษาเพิกถอนคำสั่งของจำเลยดังกล่าว โดยให้โจทก์กลับไปทำงานในสังกัดหน่วยงานเดิมเสมือนหนึ่งไม่มีการโยกย้าย
จำเลยให้การว่า การที่จำเลยมีคำสั่งโยกย้ายโจทก์ เนื่องจากจำเลยได้ปรับปรุงโครงสร้างและสายงานการบังคับบัญชาใหม่โดยยุบเลิกหน่วยงานที่หมดความจำเป็นและจัดตั้งหน่วยงานใหม่ หน่วยงานของโจทก์ปรากฏว่าพนักงานขับรถยนต์มีจำนวนมากเกินกว่าความจำเป็น จำเลยจึงมีคำสั่งโยกย้ายโจทก์มาประจำทำงานที่กรุงเทพมหานครอันเป็นหน่วยงานเดิมที่โจทก์เคยสังกัดมาก่อน และเพื่อความสะดวกในการเจรจาข้อเรียกร้อง การโยกย้ายครั้งนี้มิใช่เป็นการกลั่นแกล้ง เพราะจำเลยมีคำสั่งโยกย้ายพนักงานทั้งหมดเกือบ ๖๐๐ คน ขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่าการที่จำเลยมีคำสั่งโยกย้ายโจทก์ในระหว่างการเจรจาข้อเรียกร้องเป็นการฝ่าฝืนต่อพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์ พ.ศ. ๒๕๑๘ ข้อ ๓๑ พิพากษาให้เพิกคำสั่งของจำเลยที่ ๒๒๑/๒๕๒๘ ลงวันที่ ๒ เมษายน ๒๕๒๘
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า ข้อเท็จจริงฟังเป็นยุติว่า โจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลย ดำรงตำแหน่งพนักงานขับรถยนต์ แผนกยานพาหนะและขนส่ง ซึ่งประจำทำงานอยู่ที่จังหวัดชลบุรี เมื่อวันที่ ๒๕ ธันวาคม ๒๕๒๗ สหภาพแรงงานพนักงานการปิโตรเลียมแห่งประเทศไทยซึ่งโจทก์เป็นสมาชิกและอนุกรรมการได้แจ้งข้อเรียกร้องต่อจำเลยและแต่งตั้งโจทก์เป็นที่ปรึกษา ต่อมาในระหว่างการเจรจาข้อเรียกร้อง จำเลยมีคำสั่งที่ ๒๒๑/๒๕๒๘ ลงวันที่ ๒ เมษายน ๒๕๒๘ สั่งโยกย้ายโจทก์ไปดำรงตำแหน่งพนักงานขับรถยนต์ แผนกบริการและควบคุมยานพาหนะซึ่งต้องประจำทำงานที่กรุงเทพมหานคร
มีปัญหาต้องวินิจฉัยว่า การที่จำเลยมีคำสั่งโยกย้ายโจทก์ดังกล่าวเป็นการฝ่าฝืนต่อพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์ พ.ศ. ๒๕๑๘ มาตรา ๓๑ หรือไม่
พิเคราะห์แล้วเห็นว่า ความในมาตรา ๓๑ วรรคหนึ่ง แห่งพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์ พ.ศ. ๒๕๑๘ ซึ่งบัญญัติว่า “เมื่อได้มีการแจ้งข้อเรียกร้องตามมาตรา ๑๓ แล้ว ถ้าข้อเรียกร้องนั้นยังอยู่ในระหว่างการเจรจา ห้ามมิให้นายจ้างเลิกจ้างหรือโยกย้ายหน้าที่การงานลูกจ้าง อนุกรรมการ หรือสมาชิกสหภาพแรงงาน ซึ่งเกี่ยวข้องกับข้อเรียกร้อง เว้นแต่…..” นั้น เป็นบทคุ้มครองลูกจ้างในระหว่างการเจรจาข้อเรียกร้องเพื่อป้องกันมิให้นายจ้างกลั่นแกล้งลูกจ้างด้วยการเลิกจ้างหรือโยกย้ายหน้าที่การงานทั้งมีเจตนาที่จะให้ลูกจ้างใช้อำนาจในการเจรจาต่อรองข้อเรียกร้องได้อย่างอิสระ โดยไม่ต้องหวั่นเกรงว่าจะถูกเลิกจ้างหรือถูกโยกย้ายหน้าที่การงาน ในทำนองเดียวกัน พระราชบัญญัติดังกล่าวก็ได้ให้ความคุ้มครองแก่นายจ้าง โดยบัญญัติเป็นข้อยกเว้นไว้ในมาตรา ๓๑ ตั้งแต่ (๑) ถึง (๔) ซึ่งกรณีที่ลูกจ้างกระทำผิดอันต้องด้วยเหตุหนึ่งเหตุใดตามข้อยกเว้นดังกล่าว นายจ้างมีอำนาจเลิกจ้างหรือโยกย้ายหน้าที่การงานลูกจ้างได้ตามที่เห็นสมควร การที่จำเลยปรับปรุงโครงสร้างงานใหม่และจำเป็นต้องโยกย้ายลูกจ้างซึ่งล้นงานไปประจำหน่วยงานอื่นไม่ใช่เหตุหนึ่งเหตุใดตามมาตรา ๓๑(๑) ถึง (๔) จำเลยไม่มีอำนาจโยกย้ายหน้าที่การงานโจทก์ การที่จำเลยมีคำสั่งโยกย้ายหน้าที่การงานโจทก์ เป็นการฝ่าฝืนต่อพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์ พ.ศ. ๒๕๑๘ มาตรา ๓๑ วรรคหนึ่ง จำเลยจะอ้างพระราชบัญญัติการปิโตรเลียมแห่งประเทศไทย พ.ศ. ๒๕๒๑ ซึ่งกำหนดให้จำเลยมีอำนาจที่จะปรับปรุงโครงสร้างงานใหม่หรือโยกย้ายหน้าที่การงานลูกจ้างได้มาเป็นเหตุลบล้างพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์ พ.ศ. ๒๕๑๘ มาตรา ๓๑ วรรคหนึ่ง ซึ่งตราขึ้นเพื่อคุ้มครองลูกจ้างหาได้ไม่
พิพากษายืน.
