แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คดีนี้ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ยกคำร้องขอขยายระยะเวลายื่นอุทธรณ์ของจำเลย ทนายจำเลยอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้น แต่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยเนื่องจากจำเลยไม่มาแสดงตน เช่นนี้ การที่ทนายจำเลยอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้นที่ไม่รับอุทธรณ์ และศาลอุทธรณ์ภาค 4 วินิจฉัยปัญหาตามข้ออุทธรณ์แล้วมีคำสั่งให้ยกคำร้อง ยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้น คำสั่งศาลอุทธรณ์ภาค 4 ย่อมเป็นที่สุด ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 198 ทวิ วรรคสาม ประกอบ พ.ร.บ.จัดตั้งศาลแขวงและวิธีพิจารณาความอาญาในศาลแขวง พ.ศ.2499 มาตรา 4 และ พ.ร.บ.ให้นำวิธีพิจารณาความอาญาในศาลแขวงมาใช้บังคับในศาลจังหวัด พ.ศ.2520 มาตรา 3 จำเลยไม่มีสิทธิฎีกา
ย่อยาว
คดีสืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานยักยอก จำเลยให้การรับสารภาพและได้รับการปล่อยชั่วคราวในระหว่างพิจารณาของศาลชั้นต้น แต่ในวันที่ศาลชั้นต้นนัดพร้อมเพื่อฟังผลการชำระหนี้หรือนัดฟังคำพิพากษา จำเลยทราบนัดโดยชอบแล้วไม่มาศาล ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ออกหมายจับและปรับนายประกันเต็มตามสัญญาประกันแล้วเลื่อนไปนัดฟังคำพิพากษาวันที่ 24 พฤษภาคม 2559 ครั้งถึงวันนัดฟังคำพิพากษาโจทก์มาศาล ส่วนจำเลยทราบนัดโดยชอบแล้วไม่มาศาล ศาลชั้นต้นได้อ่านคำพิพากษาที่พิพากษาลงโทษจำคุกจำเลยที่ 1 ปี 6 เดือน ให้โจทก์ฟัง และให้ออกหมายจับจำเลยมาปฏิบัติตามผลของคำพิพากษา หลังจากนั้นทนายจำเลยยื่นคำร้องขอขยายระยะเวลายื่นอุทธรณ์เรื่อยมาและศาลชั้นต้นมีคำสั่งอนุญาต จนกระทั่งทนายจำเลยยื่นคำร้องขอขยายระยะเวลายื่นอุทธรณ์ครั้งที่ 6 ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า อนุญาตถึงวันที่ 23 มิถุนายน 2560 เป็นครั้งสุดท้าย ครั้นวันที่ 23 มิถุนายน 2560 ทนายจำเลยยื่นคำร้องขอขยายระยะเวลายื่นอุทธรณ์อีก ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า ศาลได้มีคำสั่งอนุญาตให้จำเลยขยายระยะเวลายื่นอุทธรณ์เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ตามคำสั่งในคำร้องขอขยายระยะเวลายื่นอุทธรณ์ครั้งที่ 6 ลงวันที่ 23 พฤษภาคม 2560 กรณีตามคำร้องของจำเลยไม่มีพฤติการณ์พิเศษ ยกคำร้อง
ทนายจำเลยอุทธรณ์คำสั่ง
ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า ศาลชั้นต้นมีคำพิพากษาจำคุกจำเลย แต่จำเลยยื่นอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้นที่ไม่อนุญาตให้จำเลยขยายระยะเวลาอุทธรณ์ โดยจำเลยไม่มาแสดงตนต่อเจ้าพนักงานศาลในขณะยื่นอุทธรณ์ จึงเป็นอุทธรณ์ที่ไม่ชอบ ไม่รับอุทธรณ์ของจำเลย
ทนายจำเลยยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้นที่ไม่รับอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ภาค 4 มีคำสั่งให้ยกคำร้อง
ทนายจำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ยกคำร้องขอขยายระยะเวลายื่นอุทธรณ์ของจำเลย ทนายจำเลยอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้นแต่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลย เนื่องจากจำเลยไม่มาแสดงตน เช่นนี้ การที่ทนายจำเลยอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้นที่ไม่รับอุทธรณ์ และศาลอุทธรณ์ภาค 4 วินิจฉัยปัญหาตามข้ออุทธรณ์แล้วมีคำสั่งให้ยกคำร้อง ยืนตามคำปฏิเสธของศาลชั้นต้น คำสั่งศาลอุทธรณ์ภาค 4 ย่อมเป็นที่สุด ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 198 ทวิ วรรคสาม ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแขวงและวิธีพิจารณาความอาญาในศาลแขวง พ.ศ.2499 มาตรา 4 และพระราชบัญญัติให้นำวิธีพิจารณาความอาญาในศาลแขวงมาใช้บังคับในศาลจังหวัด พ.ศ.2520 มาตรา 3 จำเลยจึงไม่มีสิทธิฎีกา ที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งรับฎีกาของจำเลยเป็นการไม่ชอบ ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย
พิพากษายกฎีกาของจำเลย
