แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
ค่ารถบริการรับส่งที่นายจ้างทดรองจ่ายไปก่อนแทนลูกจ้างแล้วนำมาหักกับค่าจ้างของลูกจ้างตามที่ตกลงกัน เงินที่หักก็เป็นจำนวนอันสมควรที่นายจ้างได้จ่ายไปตามความเป็นจริง ถือได้ว่าเงินที่หักนั้นเป็นหนี้อันเกิดแต่การทำงาน มิใช่หนี้อื่นตามความหมายของประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่องการคุ้มครองแรงงานฯข้อ 30
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ่ายค่าจ้างให้โจทก์ต่ำกว่าอัตราค่าจ้างขั้นต่ำตามที่กฎหมายกำหนด ขอให้บังคับจำเลยจ่ายค่าจ้างที่ขาดย้อนหลังไปสองปี จำเลยให้การว่า โจทก์ตกลงกับจำเลยเมื่อแรกสมัครงานให้จำเลยหักค่าจ้างเป็นค่ารถรับส่งวันละ 23 บาท ศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้อง โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า “ข้อตกลงที่โจทก์ยอมให้หักค่าจ้างเป็นค่ารถบริการรับส่งตามหนังสือสัญญาจ้างฯ เอกสารหมายล.3 ขัดต่อประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงานข้อ 30 ที่ห้ามนายจ้างนำหนี้อื่นมาหักกับค่าจ้าง พิเคราะห์แล้วเห็นว่า ค่ารถบริการรับส่งตามที่ตกลงกันมีลักษณะเป็นทำนองจำเลยให้สวัสดิการแก่โจทก์ในการเดินทางไป-กลับ สำหรับการทำงานโดยจำเลยทดรองจ่ายไปก่อนทั้งค่ารถบริการรับส่งดังกล่าวก็เป็นจำนวนอันสมควรที่นายจ้างได้จ่ายไปตามความเป็นจริง ถือได้ว่าเงินที่หักนั้นเป็นหนี้อันเกิดแต่การทำงาน มิใช่หนี้อื่นตามความหมายของประกาศกระทรวงมหาดไทยฯ ข้อ 30 ตามที่โจทก์อุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางพิพากษาชอบแล้ว อุทธรณ์โจทก์ฟังไม่ขึ้น”
พิพากษายืน
