แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยไม่ได้ต่ออายุใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวตั้งแต่ พ.ศ.2483 ตลอดมา โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยในปี พ.ศ.2494 สำหรับความผิดที่จำเลยละเลยไม่ต่ออายุใบสำคัญในระหว่างวันที่ 14 ธันวาคม 2493 ถึง 22 มิถุนายน 2494 อันอยู่ในระหว่าง 1 ปี ถึงวันฟ้องได้ ไม่ขาดอายุความ
ประชุมใหญ่ครั้งที่ 6/2497
ย่อยาว
โจทย์ฟ้องว่าจำเลยเป็นคนต่างด้าว มีใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวมาตั้งแต่ พ.ศ.๒๔๘๐ เคยต่ออายุใบสำคัญนั้นครั้งแรกเมื่อวันที่ ๗ สิงหาคม ๒๔๘๒ สิ้นอายุเมื่อวันที่ ๗ สิงหาคม ๒๔๘๓ นับตั้งแต่นั้นมาจนกระทั่งวันที่ ๑๔ ธันวาคม ๒๔๙๓ ถึงวันที่ ๒๒ มิถุนายน ๒๔๙๔ จำเลยบังอาจไม่แจ้งต่อนายทะเบียนท้องที่ที่จำเลยมีภูมิสำเนาภายในกำหนด ๗ วัน นับแต่วันใบสำคัญนั้นสิ้นอายุ เพื่อขอต่ออายุให้ถูกต้องรวมเป็นเวลา ๒ ปี ( นับแต่วันใช้ พ.ร.บ.การทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ.๒๔๙๓ ) ขอให้ลงโทษ
จำเลยต่อสู้ว่ามีสัญชาติไทย และคดีขาดอายุความ
ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยเป็นคนต่างด้าวแต่การที่จำเลยต้องเสียสัญชาติไปตามสนธิสัญญาระหว่างไทยกับฝรั่งเศสนั้น ไม่ได้ความว่าจำเลยได้รู้หรือควรรู้ จึงพิพากษายกฟ้อง
โจทก์จำเลยอุทธรณ์ ชั้นแรกศาลอุทธรณ์พิพากษายืน โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาย้อนสำนวนไปให้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยใหม่เรื่องสัญชาติ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยเป็นคนต่างด้าว และคดีโจทก์ไม่ขาดอายุความ พิพากษาว่าจำเลยผิด พ.ร.บ.การทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ.๒๔๙๓ มาตรา ๒๐ ปรับ ๕๐ บาท
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาโดยมติที่ประชุมใหญ่เห็นว่า การที่จำเลยไม่ต่ออายุใบอนุญาตระหว่างวันที่ ๑๔ ธันวาคม ๒๔๙๓ ถึงวันที่ ๒๒ มิถุนายน ๒๔๙๔ ( นับตั้งแต่วันใช้ พ.ร.บ.ฉบับ พ.ศ. ๒๔๙๓ แล้ว ) เป็นความผิดตาม พ.ร.บ.การทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ. ๒๔๙๓ มาตรา ๒๐ พิพากษายืน
