แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์เข้าทำงานกับจำเลยวันที่ 2 กรกฎาคม 2488 และได้รับการบรรจุเป็นพนักงานประจำเมื่อวันที่ 5 มีนาคม 2500 ก่อนได้รับการบรรจุเป็นพนักงานประจำโจทก์ถูกเรียกกลับเข้าปฏิบัติงานใหม่สองครั้ง ครั้งแรกเมื่อสัปดาห์ที่ 5 ของปี พ.ศ. 2498 จนถึงวันที่ 1 ธันวาคม 2498 และวันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2499 จำเลยก็เรียกโจทก์มาปฏิบัติงานใหม่อีก ลักษณะงานของโจทก์เป็นการจ้างเฉพาะเวลาที่จำเลยมีงานให้ทำ หมดงานก็ให้โจทก์พักและเมื่อมีงานใหม่จำเลยจะเรียกโจทก์เข้ามาทำงานอีก งานของโจทก์ก่อนวันที่ 5 มีนาคม 2500 จึงมีลักษณะเป็นการชั่วคราวโจทก์จึงเป็นลูกจ้างชั่วคราวมิใช่ลูกจ้างประจำของจำเลย
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อ พ.ศ. ๒๔๘๗ จำเลยได้จ้างโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างประจำหน้าที่ครั้งสุดท้ายเป็นพนักงานรายชั่วโมง กองผลิตอุปกรณ์ โรงงานช่างกลโรงงานยาสูบ ซึ่งเป็นกิจการของจำเลย อัตราค่าจ้างครั้งสุดท้ายเดือนละ ๕,๒๓๐ บาท เมื่อวันที่ ๑ ตุลาคม ๒๕๒๔ โจทก์ออกจากงานเพราะเกษียณอายุ จำเลยจะต้องจ่ายเงินบำเหน็จให้โจทก์ตามระเบียบคือจำนวนปีที่ทำงานคูณด้วยอัตราค่าจ้างสุดท้ายโจทก์มีอายุการทำงาน ๓๘ ปี แต่จำเลยคิดอายุการทำงานให้โจทก์เพียง ๒๕ ปี ขาดไป ๑๓ ปีคิดเป็นเงินบำเหน็จที่ขาดไป ๖๗,๙๙๐ บาท โจทก์ทวงถามแล้วจำเลยไม่ชำระ ขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินบำเหน็จจำนวน ๖๗,๙๙๐ บาทแก่โจทก์
จำเลยให้การว่า เดิมโจทก์ทำงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวของจำเลยตั้งแต่วันที่ ๖ กรกฎาคม ๒๔๘๘ ถึง พ.ศ. ๒๔๙๙ โดยจำเลยเรียกโจทก์เข้าทำงานเป็นระยะ ๆ โจทก์เพิ่งเป็นลูกจ้างประจำเมื่อวันที่ ๕ มีนาคม ๒๕๐๐ ถึงวันที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๒๔ รวมเวลาที่โจทก์ทำงานเป็นลูกจ้างประจำ ๒๔ ปี ๖ เดือน ๒๓ วันครึ่ง เศษของปีนับเป็นหนึ่งปีจำเลยคำนวณบำเหน็จให้โจทก์ ๒๕ ปีเป็นการถูกต้องแล้ว เพราะระยะเวลาที่จำเลยจ้างโจทก์เป็นลูกจ้างชั่วคราว โจทก์ไม่มีสิทธิได้รับบำเหน็จตามระเบียบการจ่ายบำเหน็จแก่พนักงานยาสูบ พ.ศ. ๒๕๐๐ ขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ววินิจฉัยว่า โจทก์เป็นลูกจ้างประจำของจำเลยตั้งแต่วันที่ ๕ มีนาคม ๒๕๐๐ ก่อนนั้นเป็นลูกจ้างชั่วคราวจำเลยจ่ายเงินบำเหน็จให้โจทก์ครบถ้วนถูกต้องแล้ว พิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า ตามระเบียบการจ่ายเงินบำเหน็จแก่พนักงานยาสูบ พ.ศ. ๒๕๐๐ ข้อ ๓ กำหนดว่า “พนักงานยาสูบที่ออกจากงานในกรณีและเงื่อนไขดังต่อไปนี้มีสิทธิได้รับเงินบำเหน็จคือ ก.มีอายุครบ ๖๐ ปีบริบูรณ์แล้วและโรงงานยาสูบสั่งเลิกจ้าง” และข้อ ๒ ได้กำหนดความหมายของ “พนักงานยาสูบ”ไว้ว่า หมายถึงพนักงานยาสูบที่โรงงานยาสูบจ้างเป็นประจำไม่ว่าจะเป็นพนักงานรายเดือน รายวัน หรือรายชั่วโมงบุคคลที่จ้างทดลองหรือจ้างชั่วคราวหรือจ้างโดยมีกำหนดเวลาตามสัญญาจ้าง หรือจ้างแต่ทำงานยังไม่ถึง ๖ เดือนไม่มีสิทธิได้รับเงินบำเหน็จตามระเบียบนี้ ได้ความว่าโจทก์เข้าทำงานเป็นลูกจ้างจำเลยตั้งแต่วันที่ ๒กรกฎาคม ๒๔๘๘ โจทก์ได้รับการบรรจุเป็นพนักงานประจำเมื่อวันที่ ๕ มีนาคม ๒๕๐๐ และก่อนได้รับการบรรจุเป็นพนักงานประจำ โจทก์ถูกเรียกเข้าปฏิบัติงานใหม่ ๒ ครั้งครั้งแรกเมื่อสัปดาห์ที่ ๕ ของปี พ.ศ. ๒๔๙๘ จนถึงวันที่ ๑ ธันวาคม ๒๔๙๘ จำเลยก็ให้โจทก์พักงานเพราะหมดฤดูใบยา ต่อมาวันที่ ๖ กุมภาพันธ์ ๒๔๙๙ จำเลยจึงเรียกโจทก์เข้ามาปฏิบัติงานใหม่อีก และได้ความจากนางแน่งน้อย รัตตะพงษ์หัวหน้ากองการเจ้าหน้าที่โรงงานยาสูบว่า ลูกจ้างชั่วคราวจะมาทำงานเฉพาะเวลาที่มีงานทำ หมดงานก็ให้หยุด เมื่อมีงานก็เรียกมาอีก ส่วนลูกจ้างประจำนั้นไม่หยุดงานเหมือนลูกจ้างชั่วคราวต้องทำงานติดต่อกันไป ดังนั้นการที่จำเลยจ้างโจทก์ทำงานตั้งแต่วันที่ ๒ กรกฎาคม ๒๔๘๘ เป็นต้นมาจนถึงวันที่โจทก์ได้รับการบรรจุเป็นพนักงานประจำคือวันที่ ๕ มีนาคม ๒๕๐๐ เป็นการจ้างเฉพาะเวลาที่จำเลยมีงานให้ทำ หมดงานก็ให้โจทก์พักและเมื่อมีงานใหม่จำเลยจะเรียกโจทก์เข้ามาทำงานอีกซึ่งเป็นลักษณะการจ้างชั่วคราว โจทก์จึงมิใช่พนักงานยาสูบตามความหมายของระเบียบการจ่ายเงินพนักงานยาสูบ พ.ศ. ๒๕๐๐ โจทก์ไม่มีสิทธิได้รับเงินบำเหน็จตั้งแต่วันที่ ๒ กรกฎาคม ๒๔๘๘ จนถึงวันที่ ๔ มีนาคม ๒๕๐๐
พิพากษายืน
