แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เจ้าทรัพย์นั่งรถ 3 ล้อของจำเลย แล้วลืมผ้าขาวม้าไว้บนรถ 3 ล้อนั้น จำเลยเก็บผ้าของกลางนั้นไว้ โดยไม่ทราบว่าเป็นของผู้ใด และไม่ทราบว่าเจ้าของทำหลงลืมไว้แต่เมื่อใด ดังนี้ เป็นเรื่องเก็บของตกของหายตามมาตรา 318 หาใช่เรื่องลักทรัพย์ไม่ เมื่อโจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยลักทรัพย์ ศาลย่อมพิพากษาลงโทษจำเลยไม่ได้
ย่อยาว
ได้ความว่า เมื่อวันที่ ๑๗ กุมภาพันธ์ ๒๔๙๐ ส.ต.ต.ขรรค์ชัย โดยสารรถจักรยาน ๓ ล้อของจำเลย ขณะลงจากรถ ส.ต.ต.ขรรค์ชัยได้ลืมห่อผ้าขาวม้าผืนนี้ทิ้งไว้ในรถนั้น ภายหลังเมื่อรู้สึกว่าได้ลืมผ้าไว้ ได้ติดตามหาจำเลยแต่ไม่พบ ต่อมาวันที่ ๖ มีนาคม ๒๔๙๐ จึงพบจำเลย ถือผ้าขาวม้าของกลางอยู่ เมื่อสอบถามจำเลยบอกว่าเก็บผ้าของกลางนี้ได้ในรถของจำเลย
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๘๘
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ เห็นว่า รูปคดีเป็นเรื่องเก็บของตกได้ แล้วไม่ทำตามที่กฎหมายบังคับตามมาตรา ๓๑๘ จึงพิพากษายกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ขณะที่จำเลยเก็บผ้าขอกลางได้ จำเลยไม่รู้ว่าเป็นผ้าของผู้ใด จำเลยเก็บผ้านั้นไว้ก็เป็นเรื่องเก็บของหาย เพราะจำเลยไม่ทราบตัวเจ้าของ และไม่ทราบว่าเจ้าของทำหลงลืมทิ้งไว้แต่เมื่อใด จึงพิพากษายืน
