แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยจ้างโจทก์เป็นครูในโรงเรียนของจำเลย ต่อมาจำเลยเลิกจ้างโจทก์ และไม่จ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีโดยอ้างว่าโจทก์ได้หยุดแล้วในตอนปิดเทอมภาคการศึกษาดังนี้ ตามประกาศกระทรวงมหาดไทยฯ เรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ข้อ10 ระบุให้นายจ้างเป็นผู้กำหนดล่วงหน้าให้มีวันหยุดพักผ่อนประจำปี แต่ข้อเท็จจริงไม่ปรากฏว่านายจ้างได้กำหนดล่วงหน้าให้วันปิดเทอมเป็นวันหยุดพักผ่อนประจำปีจึงจะถือเป็นวันหยุดพักผ่อนประจำปีมิได้ แม้โจทก์ได้หยุดมากกว่าปีละหกวันตามข้อกำหนดของประกาศกระทรวงมหาดไทยฯ ข้อ 10 ก็ตาม.
ย่อยาว
โจทก์ทั้งสิบเจ็ดฟ้องว่าเดิมเป็นลูกจ้างประจำของจำเลยโดยเป็นครูในโรงเรียนของจำเลยต่อมาจำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสิบเจ็ดอ้างเหตุผลว่าเนื่องจากมีนักเรียนน้อยการกระทำของจำเลยเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมและจำเลยมิได้ให้โจทก์ทั้งสิบเจ็ดมีวันหยุดพักผ่อนประจำปี โจทก์ทั้งสิบเจ็ดจึงมีสิทธิได้รับค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีขอให้ศาลบังคับจำเลยรับโจทก์ทั้งสิบเจ็ดเข้าทำงานโดยให้ตำแหน่งหน้าที่และอัตราค่าจ้างเดิมกับให้จ่ายค่าจ้างนับแต่วันเลิกจ้างจนถึงวันที่รับโจทก์ทั้งสิบเจ็ดกลับเข้าทำงานหากไม่ยอมรับกลับเข้าทำงานขอให้ศาลบังคับจำเลยจ่ายค่าเสียหายค่าเสียผลประโยชน์อื่นค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีและค่าสูญเสียผลประโยชน์จากการเริ่มทำงานใหม่พร้อมดอกเบี้ย
จำเลยให้การว่าการเลิกจ้างโจทก์ทั้งสิบเจ็ดมิใช่การเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมโจทก์ไม่มีสิทธิเรียกร้องขอกลับเข้าทำงานและเรียกค่าเสียหายจำเลยจัดให้โจทก์หยุดพักผ่อนประจำปีแล้วปีละประมาณ 50 วันในตอนปิดเทอมภาคการศึกษาจึงไม่มีสิทธิเรียกร้องค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีอีกขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานวินิจฉัยว่าการเลิกจ้างของจำเลยไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ส่วนค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีนั้นปรากฎว่าระหว่างปิดเทอมโจทก์ทั้งสิบเจ็ดได้หยุดพักและได้ค่าจ้างเดิมเป็นเวลาหลายสิบวันซึ่งมากกว่าที่กฎหมายกำหนดให้จำเลยจึงไม่ต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้โจทก์อีกพิพากษายกฟ้อง
ผู้พิพากษาสมทบคนหนึ่งทำความเห็นแย้ง
โจทก์ทั้งสิบเจ็ดอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่าตามประกาศกระทรวงมหาดไทย ฯเรื่องการคุ้มครองแรงงานข้อ 10 นั้นนายจ้างจะต้องเป็นผู้กำหนดล่วงหน้าให้มีวันหยุดพักผ่อนประจำปีแต่กรณีนี้ไม่ได้ความว่านายจ้างได้กำหนดล่วงหน้าให้วันปิดเทอมเป็นวันหยุดพักผ่อนประจำปีจึงจะถือเป็นวันหยุดพักผ่อนประจำปีมิได้แม้โจทก์ทั้งสิบเจ็ดได้หยุดมากกว่าปีละหกวันตามข้อกำหนดของประกาศกระทรวงมหาดไทย ฯข้อ 10 สักเท่าใดก็ตามและเมื่อจำเลยกับโจทก์ทั้งสิบเจ็ดมิได้ตกลงล่วงหน้าให้สะสมวันหยุดพักผ่อนประจำปีและเลื่อนวันหยุดพักผ่อนประจำปีไปรวมหยุดในปีอื่นได้ ดังนั้นสิทธิในการหยุดพักผ่อนประจำปีสำหรับปีก่อน ๆ ของโจทก์ทั้งสิบเจ็ดจึงระงับสิ้นไปแล้วโจทก์ทั้งสิบเจ็ดจะนำวันหยุดพักผ่อนประจำปีนับแต่ครบหนึ่งปีที่ได้เริ่มทำงานมาคิดคำนวณด้วยหาได้ไม่ก่อนวันที่ถูกเลิกจ้างโจทก์แต่ละคนได้ทำงานติดต่อกันมาแล้วครบหนึ่งปีจึงมีสิทธิหยุดพักผ่อนได้ไม่น้อยกว่าปีละหกวันทำงานโดยคิดจากค่าจ้างอัตราสุดท้าย
พิพากษาแก้เป็นว่าให้จำเลยจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์ทั้งสิบเจ็ดพร้อมดอกเบี้ยนอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง.
