แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของนายจ้างระบุว่า”บริษัทให้เงินตอบแทนพิเศษแก่พนักงานที่ทำงานครบ5ปีแล้วลาออกให้เงินตอบแทน50วันของค่าแรงขณะนั้นทำงานเกิน10ปีแล้วลาออกให้เงินตอบแทนไม่น้อยกว่า300วันของค่าแรงขณะนั้นแต่ต้องผ่านมติของคณะกรรมการผู้ที่ทำผิดถูกไล่ออกเงินตอบแทนนี้ไม่จ่ายให้เลย”การจ่ายเงินตอบแทนพิเศษนี้เป็นสวัสดิการประเภทหนึ่งซึ่งนายจ้างจัดให้แก่ลูกจ้างทุกคนอันถือว่าเป็นข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างด้วยตามถ้อยคำนายจ้างประสงค์จะให้สวัสดิการอันมีลักษณะเป็นการจูงใจพนักงานให้ทำงานอยู่กับบริษัทของนายจ้างเป็นเวลานานปีและหากพนักงานดังกล่าวได้ทำงานครบห้าปีหรือครบสิบปีแล้วลาออกจากงานก็จะได้เงินตอบแทนพิเศษตามอัตราที่กำหนดไว้ทุกคนนายจ้างจะไม่จ่ายเงินตอบแทนพิเศษดังกล่าวให้เฉพาะพนักงานที่กระทำผิดและถูกไล่ออกเท่านั้นสำหรับถ้อยคำที่นายจ้างกำหนดไว้ว่าแต่ต้องผ่านมติของคณะกรรมการนั้นเป็นเพียงวิธีดำเนินการของนายจ้างฝ่ายเดียวเท่านั้นมิใช่เป็นเงื่อนไขในการจ่ายเงินตอบแทนพิเศษเพราะหากเป็นเงื่อนไขก็จะทำให้การจ่ายเงินดังกล่าวเป็นไปตามความพอใจของนายจ้างหรือการพิจารณาของคณะกรรมการเป็นรายๆไปอันเป็นช่องทางก่อให้เกิดการเลือกปฏิบัติหรือก่อให้เกิดความไม่เป็นธรรมขึ้นได้เมื่อไม่ปรากฏว่าลูกจ้างทำผิดถูกไล่ออกตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานข้างต้นนายจ้างก็ต้องจ่ายเงินตอบแทนพิเศษให้แก่ลูกจ้างนั้น
ย่อยาว
โจทก์ทั้งห้าฟ้องเรียกเงินตอบแทนพิเศษจากจำเลยตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงาน
จำเลยทั้งห้าสำนวนให้การว่า คณะกรรมการของจำเลยมิได้มีมติให้จ่ายเงินดังกล่าวแก่โจทก์ทั้งห้า โจทก์ทั้งห้าจึงไม่มีสิทธิได้รับขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ว พิพากษายกฟ้อง โจทก์ทั้งห้า
โจทก์ทั้งห้าอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยตามเอกสารหมาย ล.3 ข้อ 24.7 ระบุว่า”บริษัทฯ ให้เงินตอบแทนพิเศษแก่พนักงานที่ทำงานครบ 5 ปี แล้วลาออกให้เงินตอบแทน 50 วัน ของค่าแรงงานขณะนั้น ทำงานครบ 10 ปีแล้วลาออกให้เงินตอบแทน 300 วัน ของค่าแรงขณะนั้น ทำงานเกิน10 ปี แล้วลาออกให้เงินตอบแทนไม่น้อยกว่า 300 วัน ของค่าแรงขณะนั้น แต่ต้องผ่านมติของคณะกรรมการผู้ที่ทำผิดถูกไล่ออกเงินตอบแทนนี้ไม่จ่ายให้เลย” ซึ่งการจ่ายเงินตอบแทนพิเศษตามข้อ 24.7 ดังกล่าวนี้เป็นสวัสดิการประเภทหนึ่งซึ่งจำเลยจัดให้แก่ลูกจ้างทุกคนตามข้อ 24 อันถือว่าเป็นข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพการจ้างด้วยตามถ้อยคำดังกล่าวแสดงว่า จำเลยประสงค์จะให้สวัสดิการอันมีลักษณะเป็นการจูงใจพนักงานให้ทำงานอยู่กับบริษัทของจำเลยเป็นเวลานานปีและหากพนักงานดังกล่าวได้ทำงานครบห้าปี หรือครบสิบปีแล้วลาออกจากงานก็จะได้เงินตอบแทนพิเศษตามอัตราที่กำหนดไว้ทุกคน จำเลยจะไม่จ่ายเงินตอบแทนพิเศษดังกล่าวให้เฉพาะพนักงานที่กระทำผิดและถูกไล่ออกเท่านั้นสำหรับถือคำที่จำเลยกำหนดไว้ว่า แต่ต้องผ่านมติของคณะกรรมการนั้นเป็นเพียงวิธีดำเนินการของจำเลยฝ่ายเดียวเท่านั้น มิใช่เป็นเงื่อนไขในการจ่ายเงินตอบแทนพิเศษ เพราะหากเป็นเงื่อนไขก็จะทำให้การจ่ายเงินดังกล่าวเป็นไปตามความพอใจของจำเลยหรือการพิจารณาของคณะกรรมการเป็นราย ๆ ไป อันเป็นช่องทางก่อให้เกิดการเลือกปฏิบัติหรือก่อให้เกิดความไม่เป็นธรรมขึ้นได้ เมื่อไม่ปรากฏว่าโจทก์ทั้งห้าทำผิดถูกไล่ออกตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานข้างต้นจำเลยก็ต้องจ่ายเงินตอบแทนพิเศษให้แก่โจทก์ทั้งห้า แต่เนื่องจากตามข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลยให้จ่ายเงินตอบแทนพิเศษเท่ากับ 50 วัน และ 300 วัน ของค่าแรงขณะนั้น ซึ่งข้อเท็จจริงเกี่ยวกับจำนวนค่าแรงที่จะนำมาคำนวณเงินตอบแทนพิเศษของโจทก์แต่ละคนและระยะเวลาทำงานของโจทก์ที่ 3 นั้น ศาลแรงงานกลางยังมิได้ฟังมา จึงต้องย้อนสำนวนไปให้ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยในเรื่องดังกล่าว และกำหนดจำนวนเงินตอบแทนพิเศษที่จะให้จำเลยจ่ายแก่โจทก์แต่ละคนต่อไป
พิพากษายกคำพิพากษาศาลแรงงานกลาง ให้ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยกำหนดจำนวนเงินตอบแทนพิเศษที่โจทก์แต่ละคนมีสิทธิได้รับแล้วพิพากษาใหม่
