แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ลักษณพะยาน คำให้การชั้นไต่สวน
ย่อยาว
โจทย์ฟ้องขอให้ลงโทษ ก.ฉ.จำเลยโดยหาว่าสมคบกับ ช.ฆ่า ต.ตายโดยเจตนาพยายามด้วยความพยาบาลมาดหมาย
ศาลเดิมเห็นว่าคดีส่วนตัว ก.จำเลย โจทก์มีคำรับของ ก.ชั้นอำเภอไต่สวนแลพะยานบุคคลประกอบฟังได้ว่า ก.ได้สมคบกับ ช.ฆ่า ต.ตายจริง มีความผิดตามกฎหมายอาญามาตรา ๒๕๐ ข้อ ๓ วางโทษประหารชีวิต แต่ให้ลดฐานรับสารภาพเสียกึ่งหนึ่งตามมาตรา ๕๙ แล ๓๗ คงจำคุก ก. ๑๒ ปี ส่วน ฉ.ให้ปล่อยตัวไป
อธิบดีเห็นชอบด้วยในข้อที่ปล่อยตัว ฉ. แต่แย้งว่าคำให้การของ ก.ชั้นไต่สวนไม่ใช่คำรับสารภาพแลพะยานอื่นก็ไม่พอฟังว่า ก.รู้เห็นเปนใจกับ ช.ควรให้ปล่อย ก.ไป
ศาลอุทธรณ์เห็นชอบด้วยความเห็นอธิบดีผู้พิพากษาศาลมณฑล จึงตัดสินกลับศาลเดิมให้ยกฟ้องโจทก์ปล่อย ก.จำเลย
ศาลฎีกาเห็นว่าคำให้การของ ก.ชั้นไต่สวนมีแต่เพียงว่าได้เห็น ช.กับ ต.ผู้ตายนั้งพูดกันที่ร้านขายก๊วยเตี๋ยวแล้วจูงมือกันออกไปนอกวัด ก.แล ฉ.ได้เดินตามไปภายหลัง พอห่างกันประมาณ ๒ วา ต.เหลียวหน้ามาดู ช.ก็ฟัน ต.ล้มลงดังนี้ จะเรียกว่าเปนคำรับสารภาพว่ากระทำผิดยังไม่ได้ แลพะยานโจทก์อื่นที่ว่าได้ยิน ก.พูดกับบิดา ช.ว่าจะแก้แค้นแทน ช.ที่ถูก ต.ตีนั้น ก็ให้การแตกต่างกัน ไม่พอฟังว่า ก.ช.ได้สมคบกันมาทำร้าย ต. จึงตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์
