แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ประกาศคณะกรรมการฯตาม พระราชบัญญัติป้องกันการค้ากำไรเกินควรพ.ศ.2490 มาตรา 8 ห้ามนำไม้ออกนอกเขตเพื่อป้องกันการลักลอบตัดฟันไม้หวงห้ามนั้น ไม่เกี่ยวแก่การห้ามค้ากำไรเกินควร เป็นการนอกขอบอำนาจ ผู้ที่ฝ่าฝืนไม่มีความผิด
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า อาศัยอำนาจตามความในมาตรา 8 แห่งพระราชบัญญัติป้องกันการค้ากำไรเกินควร พ.ศ. 2490 คณะกรรมการส่วนจังหวัดป้องกันการค้ากำไรเกินควรจังหวัดลำพูน ได้ประกาศควบคุมไม้ชนิดไม้หวงห้ามที่แปรรูปแล้วออกนอกเขตจังหวัดลำพูน โดยห้ามมิให้ผู้ใดนำไม้ชนิดไม้หวงห้ามตามพระราชกฤษฎีกากำหนดไม้หวงห้าม พ.ศ. 2494 ที่แปรรูปแล้วออกนอกเขตจังหวัดลำพูน ก่อนได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากประธานกรรมการส่วนจังหวัดป้องกันการค้ากำไรเกินควรจังหวัดลำพูนหรือผู้แทนตามประกาศฉบับที่ 4 ซึ่งให้ใช้ในจังหวัดลำพูนนับแต่วันที่ 11 มิถุนายน 2496 และได้ประกาศให้ประชาชนทราบแล้วนับแต่วันประกาศใช้ เมื่อวันที่ 29 มีนาคม2497 เวลากลางวัน จำเลยบังอาจฝ่าฝืนประกาศฉบับที่กล่าวนี้ซึ่งจำเลยได้ทราบแล้วโดยจำเลยนำไม้แงะและไม้เปาแปรรูปชนิดละ 200 กีบรวมจำนวน 4 เมตรลูกบาศก์ ซึ่งเป็นไม้หวงห้ามตามพระราชกฤษฎีกากำหนดไม้หวงห้าม พ.ศ. 2494ในจังหวัดลำพูนประเภท ก. ซึ่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเกษตรได้ประกาศในราชกิจจานุเบกษา และคัดสำเนาปิดไว้ ณ ที่ว่าการอำเภอ และที่ทำการกำนันแล้วบรรทุกรถยนต์ผ่านสะพานป่าเหวที่ตลาดป่าเหว หมู่ที่ 7 ตำบลอุโมงค์ อำเภอเมืองจังหวัดลำพูน บนถนนสายลำพูน-เชียงใหม่ เข้ามาในเขต ตำบลยางเนิ้งอำเภอสารภี จังหวัดเชียงใหม่ ก่อนได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากประธานกรรมการส่วนจังหวัดป้องกันการค้ากำไรเกินควรจังหวัดลำพูนหรือผู้แทน เหตุเกิดที่ตำบลอุโมงค์ อำเภอเมือง จังหวัดลำพูนและที่ตำบลยางเนิ้ง อำเภอสารภี จังหวัดเชียงใหม่ ขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมาย
จำเลยให้การว่า ได้ซื้อเรือนเก่าของนายถ้วน คนบ้านฉางข้าวน้อยอำเภอป่าซางจังหวัดลำพูน เพื่อจะนำไปปลูกที่ตำบลวัดเกตุ อำเภอเมืองจังหวัดเชียงใหม่ เรือนหลังนี้ได้ปลูกมานานกว่า 20 ปีแล้ว เสากล่อนขาดไปบางต้น เกือบขาดบางต้น ไม้เครื่องต่าง ๆ เป็นไม้เก่ากว่า 20ปีทั้งนั้น จำเลยซื้อแล้วได้รื้อลงและขนข้ามเขตจังหวัดลำพูนมาโดยไม่ได้ขออนุญาตจากคณะกรรมการส่วนจังหวัดป้องกันการค้ากำไรเกินควรโดยคิดว่าไม่เป็นผิด
โจทก์ไม่สืบพยาน
ศาลจังหวัดเชียงใหม่เห็นว่า ประกาศคณะกรรมการส่วนจังหวัดป้องกันการค้ากำไรเกินควรจังหวัดลำพูน ฉบับที่ 4 ตามฟ้องของโจทก์เป็นโมฆะ เพราะคณะกรรมการฯ ไม่มีอำนาจที่จะประกาศห้ามโดยอาศัยบทมาตรานั้นได้ตามคำพิพากษาฎีกาที่ 1417/2496 พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาประชุมปรึกษาคดีแล้ว พระราชบัญญัติป้องกันการค้ากำไรเกินควร พ.ศ. 2490 มาตรา 8 ให้คณะกรรมการการค้ากำไรเกินควรส่วนจังหวัดออกประกาศสั่งการได้เฉพาะที่เกี่ยวกับการห้ามมิให้ค้ากำไรเกินควรแต่กรณีนี้เห็นได้ชัดตามสำเนาประกาศท้ายฟ้องว่าเพื่อปัองกันการลักลอบตัดฟันไม้หวงห้าม จึงมิได้อยู่ในขอบอำนาจที่กฎหมายฉบับนี้มอบให้กระทำได้ ฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้น จึงพิพากษายืน
