แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การที่จะรับฟังว่า ผู้ตายเป็นใครแน่นอนนั้น โจทก์จะต้องนำพยานมาสืบให้ชัด จะฟังเพียงพยานบอกเล่าหรือชื่อในใบชันสูตรพลิกศพ หาเป็นการเพียงพอไม่
ย่อยาว
คดีนี้โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 1 กันยายน 2499 เวลากลางวันจำเลยกับพวกสมคบกันใช้อาวุธปลายแหลมมีคมแทงและใช้กำลังกอดปล้ำบีบคอนายชอบ ใจสอาด โดยเจตนาฆ่าและพยายามด้วยความพยาบาทมาดหมายแสดงความดุร้ายทำแก่นายชอบให้ได้รับความลำบากอย่างสาหัสนายชอบตายด้วยพิษบาดแผลในวันเกิดเหตุ ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 249, 250, 63
จำเลยให้การปฏิเสธอ้างฐานที่อยู่
ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษนายสะฮะ หรือสะโฮะ ตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 249, 63 จำคุกตลอดชีวิต ส่วนจำเลยอีก 2 คนยกฟ้องปล่อยตัว
นายสะฮะ หรือ สะโฮะ จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ยกฟ้องโจทก์ปล่อยนายสะฮะ หรือ สะโฮะจำเลยโดยฟังว่าประจักษ์พยานโจทก์เบิกความโดยปราศจากเหตุผลฟังไม่ได้ว่าผู้ถูกฆ่าเป็นนายชอบ
โจทก์ฎีกาขอให้ลงโทษนายสะฮะ หรือ สะโฮะ
ศาลฎีกาพิพากษายืนโดยวินิจฉัยว่า ศพที่ตายเป็นศพนายชอบจริงหรือไม่ ตามหลักฐานพยานโจทก์นำสืบมีแต่ผู้ที่รู้จักนายชอบ แต่ไม่ได้เห็นศพ และไม่ได้เบิกความว่านายชอบแต่งตัวอย่างไร มีอะไรบ้าง ที่พยานรู้ว่าเป็นศพนายชอบหรือนายชอบถูกฆ่าโดยอาศัยผู้อื่นบอกเล่า โจทก์ไม่ได้นำผู้ที่รู้เห็นศพมาเบิกความแม้แพทย์ผู้ลงชื่อในใบชันสูตรพลิกศพ ซึ่งยืนยันว่าเป็นนายชอบไม่ จึงฟังไม่ได้ว่านายชอยถูกฆ่า เมื่อฟังเช่นนี้ ข้อเท็จจริงต่างกับฟ้อง ไม่ต้องวินิจฉัยว่า จำเลยฆ่านายชอบหรือไม่
